Ο χρόνος περνά, τα γεγονότα τρέχουν, οι στιγμές φεύγουν. Διαπερνούν σαν αστραπή τη ζωή μας και μαζί τους παίρνουν κομμάτια απ τον εαυτό μας. Τότε είναι που αρχίζεις να συνειδητοποιείς, ότι ενώ τρέχεις για να προλάβεις τα ιδανικά σου παλεύοντας με ανεμόμυλους, κάτι έχεις αφήσει ξεχασμένο πίσω σου. ''Το σπίτι που έπλασε την καρδιά μου έγινε ερείπιο κι ευτυχώς τώρα λαθροκυνηγοί τις νύχτες το καταλαμβάνουν κι έτσι δε νοιώθει μοναξιά''. Τελικά, ότι έμεινε πίσω, είναι ότι αγάπησες περισσότερο. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου που κάπου στη πορεία το έχασες. Το να περνάς την είσοδο παλιού σπιτιού, ενός ερειπίου, είναι σα να εισδύεις στην ιστορία του. Η μυρωδιά, το τρίξιμο στα πατώματα, τα σχέδια που αφήνουν στους τοίχους οι ξεφτισμένοι σοβάδες, η σιωπή, η μούχλα, τα πράγματα, που έχουν ρουφήξει ιδρώτες, χαρές και μόχθους των ανθρώπων. Όλα σε πάνε πίσω. Αλλά αν δεν κοιτάξεις πίσω, πώς θα πας μπροστά; Η σιωπή κρύβει πάντα κάποια μουσική μέσα της. Δεν είναι η σιωπή των υψωμένων τοίχων των ερειπίων, αλλά η σιωπή που δημιουργεί έναν χώρο για να γεμίσουν. Με κάθε δευτερόλεπτο που περνά δημιουργείται περισσότερος χώρος. Παίρνει το σχήμα του ερειπίου. Ποιος έχει ιδέα από την ερημιά των ερειπίων; Καμιά φορά εμείς είμαστε και η ερημιά και τα ερείπια. Όπως τα ερείπια υφίστανται φθορά με το χρόνο έτσι και το χοϊκό σώμα μας, οδηγείται στην απόλυτη φθορά. Μην αφήνετε άλλο το χρόνο να τρέχει άσκοπα. Είναι πολύτιμες όλες οι στιγμές που χάνονται και δεν ξαναγυρνούν. Μην τις αφήνετε ανεκμετάλλευτες. Επαναπροσδιορίστε τους στόχους σας. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν μας χαρίζετε αβίαστα. Αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο και σκεφτείτε τι αξίζει σ αυτή τη ζωή και τι όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου