Αγνώστων στοιχείων...

Κάτι στο βλέμμα του θύμιζε εποχή παλιά, σαν τους δίσκους του πατέρα της που λάτρευε να χαζεύει. Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία, κοντά στα τριάντα μα το γέλιο του ήταν σα μικρού παιδιού, τόσο όμορφο και αστείο που προκαλούσε το δικό της κρυφό γελάκι. Ήταν ψιλός, γοητευτικός και περπατούσε βιαστικά, σαν να μην προλάβαινε τη ζωή και μονίμως ήθελε να τρέξει πίσω της. Να πάρει μια τζούρα ακόμα από όλα όσα αγαπούσε κι ας είχε κόψει το κάπνισμα. Εκείνη, λάτρευε τα μπλουζάκια του κι ας μισούσε το λαχανί. Περίτεχνα σχέδια και έντονα χρώματα. Πόσο όμορφος ήταν κάθε που της χαμογελούσε από μακρυά. Εκείνος με την παρέα του, εκείνη σε ένα μέρος που δεν ανήκει. Άγνωστοι όλοι γύρω της και τα μάτια του το μοναδικό που την κρατούσε στον ίδιο χώρο με όλους εκείνους που δεν έβλεπαν. Είχε ένα βλέμμα γεμάτο θλίψη, ίσως και ανάγκη. Ίσως. Σε μια από τις προσπάθειες της να τον ψυχολογήσει σκέφτηκε πως αυτή η κρυφή ανάγκη στις κόρες των ματιών του, ήταν για μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, γεμάτη έρωτα και πάθος αδιανόητο. Ίσως και λίγο κίνδυνο, ταξίδια και περιπέτεια. Έναν έρωτα να καίει τα σωθικά του με μανία και ένα φιλί που να τον κρατάει ξύπνιο τα βράδια. Εκείνη ήταν αερικό, κουρασμένη πια από τις πολλές συγκινήσεις έψαχνε κάπου να αράξει και εκείνος ήταν άπιαστος. Την άλλαζε, μέρα με τη μέρα... MuseNevaeh