Και έρχεται μια μέρα που ακούς τον εαυτό σου να μιλάει σαν εκείνη, να μαγειρεύεις σαν εκείνη, να μιλάς σαν εκείνη, να τραγουδάς σαν εκείνη, να συμβουλεύεις σαν εκείνη, να χορεύεις σαν εκείνη, να γράφεις όπως εκείνη. Και έρχεται μια μέρα που αυτά τα γιγάντια παπούτσια που είχες δοκιμάσει μικρή σου ταιριάζουν τέλεια, και μπορείς να περπατήσεις στο αποτύπωμα τους. Και με κάθε βήμα καταλαβαίνεις όλα όσα πάντα επέκρινες. Και καταλαβαίνεις όρια, προκλήσεις, θυμό, ανησυχίες, φόβους. Και ευχαριστείς που ήταν εκεί, που σε συνόδευε από κοντά, παρακολουθούσε, συμβούλευε. Και εκτιμάς τις προσπάθειες, τις θυσίες και τον χρόνο της. Έρχεται μια μέρα που κοιτάς στον καθρέφτη και την βλέπεις. Κι όσο κι αν σου λείπει η παρουσία της τη νιώθεις πάντα δίπλα σου. Γιατί ίσως να μην το καταλάβαινες τότε, όμως πάντα η μητέρα σου ήταν η δύναμη σου... Via web.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου