Αυτό είναι αγάπη... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Για την αγάπη θα ‘θελα να γράψω, γι αυτήν που ξέρει ν’ αγαπά,

στις μέρες σήμερα τις παγερές, δύσκολα που την συναντάμε. 

Για έρωτα δεν ομιλώ, που λαθεμένα όμοια μαζί του την 

μετράμε, αγάπη κι έρωτας διαφέρουνε πάρα πολύ, μα όριο 

έχουνε κοινό. Χαρίζει η αγάπη χαρά γεμίζει την ψυχή,

ο έρωτας σκλαβώνει το μυαλό.

Κανέναν απ’ τους φίλους μου,  δεν μπόρεσα να τον ρωτήσω.

Όχι από ντροπή. Φοβόμουν πως  οι περισσότεροι με μένα,

θα ‘ χανε την ίδια γνώμη. 

Θα μπέρδευαν τον ερωτά με την αγάπη. 

Βγήκα από το σπίτι, μόνος μου και σκεφτικός.

Και να ρωτάω άρχισα ενώ περπάταγα σκυφτός κάθε περαστικό.

Ρώτησα έναν ερωτευμένο, να μου πει τη είναι γι' αυτόν

αληθινή αγάπη. Αυτός μου απάντησε αμέσως και με σιγουριά.

Είναι τ' ανθρώπου η γαλήνη, που απλόχερα στον άνθρωπό του

δίνει. Είναι η χαρά, που νιώθεις σαν τον θωρείς ευτυχισμένο. 

Η σιγουριά είναι που νιώθει, εσύ σαν βρίσκεσαι μαζί του!

Κι έναν ζητιάνο ρώτησα, που από μπρος του άνθρωποι πολλοί 

καθημερνά τον προσπερνούν.

Κι αυτός χωρείς κανέναν  δισταγμό μ' απάντησε.

Μια καλημέρα αφέντη μου και μια καληνύχτα.

Μια τρυφερή ματιά και ένα χαμόγελο ζεστό. 

Αυτό ήτανε γι αυτόν, τι κρίμα η αγάπη.

Πολλές φορές συμπόνια του' χανε προσφέρει,

αγάπη όμως δυστυχώς, δεν του δωσε ποτέ κανείς.

Ρώτησα ένα μωρό, κι αυτό την μάνα κοίταξε στα μάτια.

Ρώτησα και μια έγκυο, και μου δειξε την χάρη της κοιλιά της, 

που χάιδευε απαλά.

Κι έναν πατέρα ρώτησα, πως νιώθει την αγάπη στα παιδιά του

να μου πει.

Δυο σοκολάτες έβγαλε από την τσέπη, ένα παιχνίδι πλαστικό

και μια σακούλα καραμέλες.

Ξάφνου κάποια φωνή που δεν κατάλαβα από που έρχονταν 

μου φώναξε, η αγάπη φίλε δεν ορίζεται, βιώνεται μοναχά.

Τότε από δίπλα μου περάσαν πιασμένοι χέρι χέρι, δυο όμορφοι 

ανθρώποι, που είχανε όμως τα μαλλιά τους άσπρα.

 Τους ρώτησα κι αυτούς. Μου δείξανε κι οι δυο χαμογελώντας,

το ξύλινο παγκάκι όπου επάνω κάθονταν, και κάτω από την

πλούσια σκιά του πλατανιού του γέρικου, πίνανε δροσερό νερό.

Τελειώνοντας ρώτησα και μένα, αν όσα στους ανθρώπους τους 

δικούς μου δίνω, είναι αρκετά. Δεν έχω κάτι παραπάνω να τους 

δώσω, γι αυτό και την συνείδησή μου ελαφριά την έχω.

Σαν βλέπω την χαρά στα πρόσωπα τους, να λαμπιρίζει 

παιχνιδιάρικα ολημερίς.

Γιάννης Χαραλαμπάκης...