Πάει και το φεγγάρι... (Κ. Αγγελάκη)

«Το φεγγάρι, το φεγγάρι
τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου
στην κοιλιά, γι’αυτό δεν το κοιτάζω πια
το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.
Το φεγγάρι βγάζει τώρα
ένα χλωμό, υποτονικό φως
που μονότονα λούζει και θυμίζει
άλλες στιγμές όταν νύχτα με τη νύχτα
μεγάλωνε το δρεπάνι
μαζί με τον πόθο
μαζί με την ιδέα της πληρότητας.

Πανσέληνος, το σύμπαν εκσπερμάτωνε

και συ στα βότσαλα υγρή

θαρρούσες πως είχες συλλάβει

το νόημα της δημιουργίας.

Κι ονειρευόσουν μια εποχή μεταφυσική

όπου κανένας ήλιος κοφτερός

δε θα διέκοπτε το ποίημα

αφού του φεγγαριού το φως

φως ασημένιο

πιο ερωτικά σε άγγιζε

απ’το χρυσό της μέρας.

Νόμιζες, ανόητο θηλυκό,

πως στο φεγγάρι θα λικνιζόσουνα

για πάντα…Αλλά,

Πάει κι αυτό, πάει και το φεγγάρι»