«Πονάς και κλαις ακόμη και μετά το θάνατό σου.
Πονάς και κλαις στις ρεματιές του Άδη
για όσα βλέπεις και για κείνα που θα ‘ρουν.
Και το νιώθω- γιατί ανθίζουν τα μαύρα
στις ατραπούς που γυρνάω
και οσάκις μελετώ το όνομά σου
στα αίματα ντύνεται η άνοιξη.
Πονάς και κλαις ακόμη και μες στον Άδη ακόμη
και μες στα χειρουργεία η χημεία των άστρων
καμιάν ελπίδα δε μας δωρίζει
και τα χαμένα μέλη μας αποχαιρετούν το μέλλον.
Δεν είναι κόσμος εδώ και μήτε τόπος να ζήσουμε.
Χρυσάφι ντροπής στοιβάζουν οι άνθρωποι.
Ευεργετούν τον πλούτο και ελεούν το ασήμαντο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου