Οι μνήμες... Χρήστος Α. Μιχαήλ.

Οι μνήμες μάγισσες τρελές
σ’ έναν ατέλειωτο διάδρομο οργιάζουν διψασμένες
και μας χλευάζουν προσποιούμενες το χρόνο.
Μετρώ τις λέξεις απ’ τα δόντια
και συννεφιάζω από την πίκρα των καιρών
ένας βαρύτονος χειμώνας ετούτοι οι τοίχοι
στεγνοί μακρόστενοι
μπογιατισμένοι απ’ το ασπράδι των ματιών μας
και τα μαλλιά της μάνας μας μπλεγμένα στο κοντάρι.
Μοιάζει το δίκαιο με σπαθί
ρομφαία ξέστηθη απ’ τα λόγια σκεβρωμένη
και η πληγή παντοτινή
και η πηγή μου απ’ τα χρόνια μολυσμένη.

Σαν τους αθάνατους

οι μνήμες προχωρούν αυτοκτονώντας και χλευάζουν.

Τα μάτια στάζουν προσευχές της αμαρτίας

κι εγώ διαβάτης μακρινός ζυγώνω

να με φιλέψεις γελαστά

μέλι απ’ τα χείλη σου κι από τις χίλιες λέξεις

κι ό,τι δεν άφησε στυφό εκείνο το ταξίδι.

Σου ’φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό

και απαλό σφουγγάρι

για να μπορέσεις όπως πρώτα να λυθείς

και να ξεπλύνεις την αρμύρα απ’ τη ζωή σου.