Την ηδονή παράτεινε ... (Τζιοκόντα Μπέλι)

Να διατρέχεις ένα κορμί σε όλην του την έκταση την αιολική

θα πει το γύρο να κάνεις του κόσμου και δίχως πυξίδα στα

τέσσερα του ορίζοντα σημεία να περιδιαβαίνεις νήσους κόλπους

χερσονήσους φράγματα υδάτων μανισμένων

Υπόθεση εύκολη δεν είναι –παρότι ηδονική–

Μην θαρρείς πως μια μέρα, μόνο, ή νύχτα σε σεντόνια στρωμένα

για τούτο θα σου φτάσει

Οι πόροι μέσα κρύβουν μυστικά, πολλά φεγγάρια να γεμίσουν

Το κορμί, χάρτης αστρικός σε κώδικα μυστικό

Έν’ άστρο θ’ απαντήσεις κι ίσως θα πρέπει ν’ αρχινήσεις

τη ρότα σου να διορθώνεις όταν σύννεφο, τυφώνας 

ή κάποιο ουρλιαχτό βαθύ ρίγη σε γεμίσουν

Μια χούφτα που ούτε καν την είχες υποψιαστεί

Φορές πολλές το ίδιο σημείο να επιμεληθείς

Συνάντησε τη λίμνη με τα νούφαρα

Χάιδεψε με την άγκυρά σου του κρίνου την καρδιά 

Βυθίσου μέσα να πνιγείς κι απλώσου

Μην απαρνηθείς τη μυρωδιά τη ζάχαρη το αλάτι

τους ανέμους τους βαθείς το πλήθος τα φωτοστέφανα

των πνευμόνων Ομίχλη στο νου και στα πόδια ρίγος

Θαλασσοχαλασμός γλαρωμένος τα φιλιά

Δίχως φόβο στον χούμο να βαλθείς στη φθορά την αβίαστη

Μην ποθείς στην κορφή να αποφτάσεις

Καθυστέρησε στου παράδεισου την πύλη όσο μπορείς

Νανούρισε τον έκπτωτο άγγελό σου ανακατεύοντάς του

τα πυκνά μαλλιά με το ξίφος φωτιάς ασφετέριστης

Δάγκωσε το μήλο

Μύρισε

Πόνεσε

Αντάλλαξε βλέμματα σάλιο μουσκέψου

Κυλήσου εντύπωσε λυγμούς σάρκα που στάζει

Εύρημα το πόδι στο τελείωμα του άκρου

Καταδίωξέ το ψάξε μυστικό του βήματος μορφή της φτέρνας

Τόξο του βηματισμού που γεννά κολπίσκους βάδισμα τοξωτό

Απόλαυσέ τα

Άκουσε εσύ κοχύλι της ακοής

πώς η υγρασία στενάζει

Λωβός που στα χείλη σιμώνει ήχος της ανάσας

Πόροι που φουσκώνουν και όρη μικροσκοπικά γεννούν

Αίσθηση σπασμού σάρκας επαναστατημένης στο ρυθμό 

Πηγή απαλή του αυχένα που στη θάλασσα του στήθους

ξεχύνεται Παλίρροια της καρδιάς ψιθύρισέ του

Εντόπισε των νερών τη σπηλιά

Διαπέρασε τη γη του πυρός την πίστη την καλή

και τρελός διάπλευσε το σμίξιμο των ωκεάνειων υδάτων

Διάσχισε τα φύκια και κοράλλια αρματώσου βόγκηξε στέναξε

Αναδύσου με κλάδον ελαίας κλάψε υπονομεύοντας χάδια

κρυμμένα Ξεγύμνωσε ματιές της έκπληξης

Γκρέμισε τον εξάντα από τα ύψη πάνω του ματόκλαδου

Τόξωσε τα φρύδια κι άνοιξε τα παράθυρα της μύτης

Ανάσανε στέναξε

Πέθανε λιγάκι

Γλυκά αργά πέθανε

Πάλεψε κόντρα στου ματιού την κόρη

Την ηδονή παράτεινε

Όρθωσε το κατάρτι κι άνοιξε πανιά

Βάλε ρότα και πλώρη προς την Αφροδίτη το άστρο της πρωίας

–η θάλασσα ίδια με κρύσταλλο αδειανό υδραργυρικό–

κι αποκοιμήσου  ναυαγός.