"Κόρη του Δια αθάνατη"... Σαπφώ.

Κόρη του Δια αθάνατη, πλανεύτρα Αφροδίτη στον πλουμιστό σου και λαμπρό τον θρόνο γονατιστή προσπέφτω. Παρακαλώ σε, σεβαστή, μη μου παιδεύεις την ψυχή με πόνους και με στεναγμούς.Μα ελα ‘δώ, αν κάποτε, άλλη μια φορά ακούγοντάς με από ψηλά τη δέησή μου δέχτηκες. Κι αφήνοντας τ’ ολόχρυσο του Δία το παλάτι κίνησες ζεύοντας την άμαξά σου τη χρυσή. Πουλάκια όμορφα γοργά φτεροκοπώντας ρυθμικά στη μαύρη γη σε φέραν, πετούν ψηλά στον ουρανό και μέσα στον αέρα· κι εκείνα φτάσαν στη στιγμή. Το χαμογέλιο ετύλιξε τη θεϊκή σου όψη κι εσύ ευλογημένη, με ρώτησες: γιατί ξανά με προσκαλείς; Σαπφώ, τι έχεις πάθει; Ποιο είναι εκείνο που ποθεί η παθιασμένη σου ψυχή;Ποια θες να ρίξει η Πειθώ μες στου σεβντά σου τον καημό; Σαπφώ, ποια σε πληγώνει; Τι κι αν αυτή φεύγει μακριά, γρήγορα θα σε κυνηγά, τι κι αν για τώρα δεν κοιτά τα δώρα σου τα ερωτικά, σε λίγες μέρες μοναχά δικά της θα σου δώσει, ντι κι αν αυτή δε σε ποθεί, στη στιγμή θα σ’ αγαπήσει και χωρίς να το θελήσει. Έλα κοντά μου πάλι Εσύ,  κι απ’ τις αβάσταχτες τις έγνοιες λύτρωσέ με, κάνε αλήθεια να γενεί ό,τι η ψυχή πολύ ποθεί. Και συ η ίδια βοηθός στάσου σιμά σε με κι εμπρός. Προστάτεψέ με Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει. 'Ηρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος. Από το γάλα πιο λευκή απ' το νερό πιο δροσερή κι από το πέπλο το λεπτό, πιο απαλή. Από το ρόδο πιο αγνή απ' το χρυσάφι πιο ακριβή κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική... Πάει καιρός που κάποτε σ’ αγάπησα, Ατθίδα, μα τότε μου ’μοιαζες μικρό κι αθώο κοριτσάκι. Συ που μαγεύεις τους θνητούς, παιδί της Αφροδίτης, απ’ όλα το καλύτερο εσύ ’σαι το αστέρι.... Η Σαπφώ από την Ερεσσό της Λέσβου  έζησε περί το έτος 600 π.Χ., ακριβώς δεν ξέρουμε πότε.  Η θέση της γυναίκας στη Λέσβο ήταν πολύ καλύτερη  απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ελλάδα.  Μορφώνονταν, έβγαιναν από το σπίτι,  μάθαιναν καλούς τρόπους,  μουσική χορό σε διάφορους ομίλους. Στον κύκλο κοριτσιών της Σαπφούς  υπήρχε μια βαθιά εσωτερική σχέση μεταξύ τους,  κάτι που οδήγησε στην εικόνα της ομοφυλόφιλης ποιήτριας  η οποία δεν έχει βάση στην πραγματικότητα. Η ποίησή της αφορά τον έρωτα και το κάλλος.