Της ζωής μου το στοιχειό... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Σκάλιζα στα βράχια το όνομά σου, 

σε ένα από τα τόσα μου σεργιάνια στην ακρογιαλιά 

που ακόμη το άρωμά σου μυρίζω...

έχτιζα κάστρα στην άμμο και καθόμουν 

να δω πως το κύμα θα τα εξαφανίσει...

ξαφνικά..βίαια..δίχως οίκτο..

κάπως έτσι όπως έχασα κι εσένα 

δίχως να γνωρίζω από ποιο κύμα..

έγινε το τοπίο ομιχλώδες..

έγειραν τα κλαδιά λες και μετάνοιες έκαναν 

σε κάποιο δικό τους θεό...

άλλαξε χρώμα η θάλασσα κι ο ουρανός συνάμα.. 

με τύλιξε μιαν αύρα σα να μην ήμουν μόνη πια.. 

σκιές ανάμεσα στα δέντρα χόρευαν 

και θωρρούσαν σα νύμφες...

να φωνάξω αποπειράθηκα 

και φωνή δε βγήκε ποτέ 

παρά κάτι σαν λύκου κραυγή..

μύρισα πιο έντονο το άρωμά σου 

και γονάτισα στην αμμουδιά 

σα να ετοιμάστηκα να προσκυνήσω κάποιο θεό...

είπα μην μου παίζει παιχνίδια η φαντασία μου... 

είπα μην με τρέλανε ο πόνος από την απουσία σου 

και σαλεύει ο νους... 

είπα μην ο ύπνος με πήρε με τα βράχια προσκέφαλο 

και όνειρο με έπιασε στα δίχτυα του...

στο σβέρκο μου ένιωσα τα χείλη σου 

πιο καυτά από ποτέ μα ανατρίχιασα... 

τι είναι αυτό στα στήθια μέσα 

που με τύμπανο μου ακούγεται; 

νοτίζει το φουστάνι μου μα έχουν μπερδευτεί 

θάλασσα,δάκρυα και βροχή πάνω του...

γιατί με κρατάς δέσμια του τίποτα της ζωής μου στοιχειό; 

ξέρεις πως χίμαιρα δεν καταδέχομαι όσο κι αν αιμορραγώ...

θα φύγω.. 

κάτι τα πόδια μου κάνει παράλυτα 

μα θα φύγω ακόμη κι αν πρέπει τώρα φτερά να βγάλω 

και να πετάξω μακριά από δω... 

θα αφήσω τα μάτια μου πίσω να σε ψάχνουν.. 

να σε περιμένουν κι εγώ θα φύγω... 

αν είναι να'ρθεις ...

θα το κάνεις όπως θέλω εγώ.. 

έχω ακόμη αίμα πολύ να χάσω δε φοβάμαι...

αν είναι να'ρθεις.. 

δεν θα το κάνεις σα χίμαιρρα... 

θα βγάλεις τη μάσκα του στοιχειού... 

θα έρθεις στο μαξιλάρι μου 

και θα πιεις το δάκρυ μου... 

μόνο έτσι...