Ρίτα... Μαχμούντ Νταρουίς.

Ένα όπλο χώρισε τις ματιές μας

Τη Ρίτα αν γνωρίζει κανείς

γονατίζει και προσεύχεται για τα μελί της μάτια.

πόσο θυμάμαι όταν φίλησα τη Ρίτα σαν ήταν μικρή

Και θυμάμαι πως κρεμάστηκε πάνω μου

Η όμορφη μικρή γέμησε την αγγαλιά μου

Και θυμάμαι τη Ρίτα όπως θυμάται το σπουργίτι τη φωλιά του

Aχ Ρίτα ανάμεσα μας πια εκατομμύρια σπουργίτια 

και μια εικόνα και πολλές ημερομηνίες

Το όπλο την πυροβόλησε

Το όνομα Ρίτα ήταν μια γιορτή στο στόμα μου

Το σώμα της ήταν ένα γαμήλιο γλέντι στο αίμα μου

Και χάθηκα για δύο χρόνια με τη Ρίτα

Στην αγκαλία μου χάθηκε δύο χρόνια

Και υποσχεθήκαμε

Ο ένας στον άλλο

Πάνω στο πιο όμορφο κανδήλι

Και καϊκαμε και καϊκαμε και καϊκαμε και καϊκαμε

Μέσα στο κρασί δύο χειλιών

Γεννηθήκαμε πάλι

Aχ Ρίτα αχ Ρίτα

Τι πήρε τα μάτια μου

Μακρυά από τα δικά σου

Εκτός από δύο μυστικά

Και τα μελί σου μάτια

Πρόβαλε το όπλο

Μια φορά κι έναν καιρό ω σιωπή της νύκτας

Το φεγγάρι μου έδιωξε μακριά

Το πρωί

Τα μελί της μάτια