Μέρωσε ψυχή μου και χάιδεψε τα βότσαλα,
που μοιάζουνε δεμένα με το φλοίσβο.
Μάγεψε της φύσης,τ' άγριο βλέμμα.
και καν'το αγιοκέρι,
στης Παναγιάςτην πονεμένη όψη.
Μίκρυνε το βάρος τούτου του Σταυρού,
που χέρια ανθρώπινα και σταθερά,
κατάφεραν να φτιάξουν!
Χωρίς ντροπή με ανάσα ήρεμη
και δίχως Ερινύες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου