Πάνω σου όλα τα αν παραδέρνουν σαν αφρισμένα κύματα..
μοιάζεις με πέλαγος που απαρνήθηκε το γαλάζιο
και τα άσπρα καράβια
και αφιλόξενη γη έγινες για κάθε θαλασσοπούλι..
έρχεται ήλιος και κλείνεις πατζούρια...
έρχεται φεγγάρι και μανταλώνεις πόρτες..
φράζεις κάθε σου χαραμάδα...
έρχεται βοριάς και βγάζεις το παλτό που φοράς κατάσαρκα
και είμαι εγώ..
μαζοχιστικά δίνεσαι ως έρμαιό του μην
και σε λυτρώσει από μένα...
μέσα σου κάθε γιατί γίνεται λύκος που ουρλιάζει τις νύχτες
σε βουνοκορφές...
μοιάζεις με άγονη πεδιάδα αίφνης
που κάθε αγριολούλουδο πια δεν τολμά να φυτρώσει...
ακατάδεχτη έκανες και την αγάπη..
ντύνεις κάθε όνειρο που υπήρξε φάντασμα...
έρχεται πόνος και του στρώνεις το κρεβάτι δίπλα σου
να κοιμηθεί...
έρχεται φόβος και σου κάνει το τραπέζι στο σκοτάδι
και τον τιμάς φορώντας τα καλά σου...
τα πάντα μήπως και σωτηρία γευτείς
ακόμη κι από τη μορφή μου ως επιδόρπιο...
μάχες δίνεις να γίνω αόριστος κι αοριστία συνάμα...
ξέχνα το..αυτό είναι η ουτοπία της ζωής σου...
όταν κουραστείς με όλα αυτά..
θα περιμένω λάβαρο λευκό παράδοσης
από το κάστρο σου..
έτοιμη θα΄μαι με το άτι της λαχτάρας μπροστά σου
να βρεθώ κι όχι σαν ουτοπία..
τότε θα μου παραδώσεις
κάθε αν και γιατί μαζί με τα αγριολούλουδα
και τα άσπρα καράβια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου