Περπατώ σε ένα δρόμο μονάχη,σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό
φοβάμαι,σε ένα δρόμο όπου συντροφιά μου είναι η αμφιβολία,
η λύπη,και ο πόνος.
Γύρω μου καθώς περπατώ κοιτώ και το μόνο που βλέπω είναι
αναμνήσεις άλλες καλές άλλες άσχημες.
Βλέπω αναμνήσεις που θα μπορούσα να χα στο μέλλον και κάτι
με κάνει να αναρωτιέμαι λ,αυτές τις αναμνήσεις θα τις έχω ποτέ;
Πολλοί γύρω μου καθώς περπατώ κοιτώ πως είναι μοναχοί τους,
το κεφάλι σκυφτό,τα μάτια λυπημένα έτοιμα να δακρύσουν,
και το χαμόγελο σβησμένο από τα χείλη τους.
Άραγε γιατί είναι έτσι τόσοι άνθρωποι;
Γιατί είμαι έτσι και εγώ;
Γιατί όλοι εμείς περπατάμε μονάχοι μας σε αυτό το δρόμο
της ζωής; Τι μπορεί να κρατά εμένα, εσένα,και όλους
γύρο μας μονάχους;
Περπατώ σε ένα δρόμο μονάχη και σκέφτομαι τι έκανα,
τι θα κάνω,που καταλήξει όλο αυτό;
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σα το ξεχασμένο στάχυ.
Αγαπημένο τραγούδι που συχνά σιγοψιθυριζω λες και είναι
δικό μου το νιώθω να γράφτηκε για μένα.
Άνθρωποι μονάχοι σα ξωκλήσια ερημωμένα ,σα ξερόκλαδα
σπασμένα σαν εσένα σαν εμένα.
Υπάρχουν εκείνοι που ναι είναι άνθρωποι μονάχοι γιατί
όντως δεν έχουν κανέναν,μα υπάρχουν και εκείνοι που
μπορεί να έχουν αμέτρητο κόσμο γύρω τους αλλά νιώθουν
τόσο μόνοι,σα τίποτα να μη μπορεί να τους γεμίζει
την άδεια σου τους ζωή,την άδεια τους καρδιά.
Έτσι και εγώ!
Έτσι και εσύ!
Εστί όλοι μας!
Άνθρωποι μονάχοι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου