Φεγγαρολουσμένη... Θώμη μπαλτσαβιά.

Ένα ουράνιο στερέωμα 

με τάσεις παρηγορητικές 

αγκαλιάζει μια πανσέληνο 

που έχει αρχίσει να χάνει κομμάτια κι αίγλη.. 

επιστρατεύει μάζες από τα σύννεφα 

αφού τα κάλεσε από κάθε γωνιά τη γης..

την κυκλώνει τούτη τη πανσέληνο 

που δεν το βάζει κάτω..

λάμπει όσο ποτέ..

ιριδισμοί χρωμάτων γύρω της 

σαν ζωγράφοι 

φτιάχνουν έργο απίστευτο..

αυτά συμβαίνουν στον ουρανό 

καθώς νυχτικό έχει φορέσει η νύχτα...

κάτω στη γη...

εγώ κι εσύ..

με τοποθετείς ακριβώς εκεί 

που φεγγαρολούζομαι παντελώς 

και στέκεις μαγεμένος να με κοιτάς...

ξεχειλίζει η ματιά σου λατρεία,

πόθο τρελό..

ξεχειλίζει κάθε πόρος σου 

ευδαιμονία κι ανάγκη..

κάτι να πεις προσπαθείς 

μα πέφτει στο κενό 

και η παραμικρή άρθρωση...

δυο λίμνες τούτα τα μάτια 

που κρύβουν του κόσμου την αλήθεια καιρό 

μα πια είναι αδύνατον..

με την παλάμη μου χα'ι'δεύω το μάγουλό σου 

και μειδίαμα ευτυχίας 

και επίγνωσης πλέον χαράζει 

τα δικά μου μάγουλα...

στάζουμε φωτιά 

και ο μπούφος που ούρλιαζε 

σιωπά..

το καταλαβαίνει και υποκλίνεται 

με τη σιωπή του...

πλησιάζω μα οπισθοχωρείς ένα βήμα 

μη θέλοντας ακόμη να χάσεις 

τη θέα μου με φεγγαρόφως..

στο επόμενο βήμα μου χανόμαστε 

χωρίς αναπνοή...

καθώς τα βλέφαρα ανοίγουν το πρωί 

που είναι αλλιώτικο..

απλά απορώ μην ήταν όνειρο..

ίσως να ήταν 

αφού ξεπερνά κάθε πραγματικότητα αυτό 

μα η μυρωδιά σου 

με επιβεβαιώνει για το αντίθετο... 

ευτυχώς θεέ μου..