Σκοτεινιά..
είπα σύννεφα θα έκρυψαν το φεγγάρι
μα σηκώνοντας το βλέμμα ήταν εκεί..
μα ήταν σβηστό...
θεέ μου ήταν σβηστό...
ανάβω ένα σπίρτο
και προσπαθώ να το ανάψω ξανά...
σε περιμένω
και ο λογισμός μου τρελαίνεται
στην εκδοχή να μην έχω φεγγάρι να σου δώσω...
μια μάζα ομίχλης κυκλώνει τα πάντα
και μου κρύβει τη θέα σου
μα εγώ στέκω ακίνητη..
δεν ανησυχώ
γιατί δε χρειάζεται να σε δουν τα μάτια μου...
θα σε δει η ψυχή μου...
θα ξέρω πότε ήρθες
επειδή θα το νιώσει όλη μου η ύπαρξη..
θα το καταλάβει το κορμί μου...
το αίμα μου θα σημάνει συναγερμό...
μόνο να προλάβω να ανάψω το φεγγάρι..
σκοτεινιά κι ένα χάραμα που αργεί..
ως την έλευσή του
θα πρέπει να έχω γεννηθεί
ξανά στην αγκαλιά σου..
θα πρέπει ο κόσμος
να'ναι άλλος το πρωί...
εσύ θα έχεις ακόμη ένα φεγγάρι από εμένα
κι εγώ θα έχω βρει μια θάλασσα
στα μάτια σου να αγναντεύω
σαν η ομίχλη της ζωής μου με κυκλώνει
όπως το τοπίο γύρω μου..
μόνο να κάνω αυτό που πρέπει...
το σπίρτο κάηκε
το απομεινάρι του στα δάχτυλά μου
θυμίζει το άλλοτε...
δε θέλω να θυμάμαι το άλλοτε...
θέλω να έρθεις τώρα
διασχίζοντας την ομιχλώδη μάζα...
έλα..άναψα το φεγγάρι για σένα...
θέλω να μου κοπεί η ανάσα στη θωριά σου...
θέλω να συντρίψεις το είναι μου
σαν γίνεις πάλι απτός..
θέλω να ζεσταθώ
από το αίμα που θα κοχλάσει..
να νιώσω πάλι
την καρδιά μου να ανασταίνεται
με χτύπους
που θα φτάσουν ως τα αυτιά σου...
θέλω να ξεδιψάσω
πίνοντας λαίμαργα τον ιδρώτα σου..
τα μάτια μου να χορτάσουν..
τα χέρια σου να με αφανίσουν...
το χάραμα να σε βρει ξεβρασμένο κορμό
στην ακτή του κορμιού μου..
να κοιμάσαι με το φεγγάρι μου
αγκαλιά κι ένας ήλιος
να'χει διαλύσει την ομίχλη μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου