Ο κήπος της Εδέμ.. Τάκης Κτένας.

Ο Κήπος της Εδέμ.Αντίστροφη πορεία.

Έγινε η γη μια Κόλαση, οπότε εμείς φύγαμε από 'κει.

Φύγαμε μαζί.Πήγαμε στο Όνειρο. 

Πάντα εκεί ζούσαμε,αλλά δεν το ξέραμε.

Για αυτό και ποτέ στα όνειρα μας δεν ερχόταν κανείς,

κανείς που δεν θέλαμε εμείς. 

Δικά μας είναι τα όνειρα,ότι θέλουμε ονειρευόμαστε.

Πατέρα,μάνα, αδερφό,ερωμένη, ακόμα και τον ίδιο τον Θεό! 

Το Όνειρο μας ανήκει.Είναι ο Κήπος της Εδέμ 

το Όνειρο μας,ο δικός μας Κήπος.

Που κρυβόμασταν μικροί,όταν φεύγαμε μαζί.

Που σε συναντούσα εκεί,σε μια γωνιά.

Σε φιλούσα και όλα γινόντουσαν όμορφα ξανά.

Ήμασταν παιδιά.Ακόμα όταν πάμε,παιδιά γινόμαστε ξανά.

Όμορφη η Ζωή,γιατί εσύ είσαι μέσα εκεί.

Το φιλί,ένα δικό σου φιλί με συντροφεύει.

Και ξαναγίνομαι παιδί,όπως ήμουν πάντα όταν ήμασταν μαζί.

Μόνο παιδιά ζουν εκεί.Όμορφα,ξέγνοιαστα, ανέμελα,

χαρούμενα παιδιά.Ακόμα και ο Έρωτας παιδί γίνεται και 

μάλιστα σκανδαλιάρικο πολύ.

Κοιτά και περιμένει,να δει που θα ρίξει 

το επόμενο βέλος του.Και άμα σε πετύχει,

τα λουλούδια ανθίζουν.Άνοιξη γεννιέται ακόμα 

και μέσα στον πιο κρύο Χειμώνα.

Τα πουλιά χτίζουν φωλιές που μοιάζουν καρδιές 

και γεννάνε ομορφιά στα κελαϊδίσματα τους.

Γάργαρα νερά τρέχουν παντού σαν παιδιά 

και χαίρονται,τραγουδούν.Την φύση υμνούν 

και την αγάπη μαζί.Μεταφέρουν το μήνυμα της αγάπης 

σε όλη την πλάση,όπου όποιοι το ακούν χαμογελούν.

Χορεύουν,αγγέλων φτερά φορούν και πετάνε.

Πετάνε ψηλά,εκεί που δεν φτάνει η Χαρά να ακουστεί.

Έρωτας στην γη! Ελπίδα μικρή,μα φτάνει αυτή.

Ελπίδα είναι και πάλι,μια Ελπίδα παιδί.

Χάραξε Αυγή,έβαλε το κόκκινο το ένδυμα της 

το πορφυρό και φιλά τον Ουρανό. 

Κοκκινίζει αυτός από ντροπή και όλα παίρνουν κόκκινο χρώμα. 

Σαν αυτό,το χρώμα της καρδιάς.

Ερωτεύονται κι αυτοί,ο Ουρανός με την Αυγή.

Με το ίδιο του το παιδί,την Ώρα αυτή.

Όλα στην Ώρα τους,Ωραία είναι! Στεφάνι από ελιά φορώ 

και έρχομαι εδώ. Δαφνοστεφανωμένος και γυμνός.

Ένας πρίγκιπας φτωχός.Να ντύσω την γύμνια σου 

με λόγια,λόγια όμορφα αγάπης και έρωτα.

Να λύσω τα μάγια και να ξαναγίνεις κρίνο.Λευκό και άσπιλο,

όπως και εγώ για σένα θα γίνω. Αμόλυντος,

γιατί θα ξαναβαφτιστώ.

Στου έρωτα σου το άγιο νερό.Θα πιώ,λίγο Ουρανό και θάρθω.

Ουρανό για να σου φέρω.Υποφέρω,όταν βλέπω τον Κήπο 

να μην είσαι εδώ.Θαρθώ,θαρθώ και θα σε πάρω.

Περίμενε με.Δεν αργώ.Με δυό λευκά πουλιά στο άρμα 

του Ονείρου,για να ανεβείς όταν με δεις.

Μη φοβηθείς.Το Σύννεφο δεν φοβάται.Σύννεφο είσαι και εσύ.

Σύννεφο λευκό. Πάνω σου εγώ,πίνω από εσένα νερό.

Απ' την πηγή σου πίνω και στα αστέρια δίνω.

Χίλια αστέρια εκεί,στο κορμί σου επάνω.

Στο χάδι μου γεννιούνται.

Οι θεοί δεν με αρνιούνται,με καλούν και αυτοκαλούνται.

Στην γιορτή αυτή,έρωτα κάνουν οι θεοί.

Θεά κι εσύ.Μικρή,ιέρεια του Έρωτα στην γη.

Ποίηση γεννάς και Ποιητές.

Σαν χθες,όταν σε πρωτογνώρισα.

Όταν σε πρωτοείδα. Στον Κήπο μου κρυφά,ένα βράδι 

που δραπέτευσες και ήρθες μυστικά.

Δεν το είπες πουθενά.Μόνο μούστειλες δυό φιλιά 

με δυό λευκά πουλιά που γίναν λέξεις.

Στο στόμα σου να πλέξεις,την ομορφιά που θα φιλήσω.

Εσένα που θα τραγουδήσω,όταν τον Έρωτα υμνήσω.

Εσένα,μάτια αγαπημένα.Χείλη πικραμένα.

Στα παραμύθια ξεχασμένα.

Εκεί θάρθω κι εγώ,εκεί για να σε βρώ.Κιαν αργήσω,

μην λυπηθείς.Θα αλλάζω όνειρα,μέχρι να σε βρω.Θα

αλλάζω βαγόνια σε ένα τραίνο στον Ουρανό.

Μέχρι το δικό σου βαγόνι να βρω,

μέσα να μπω και να παραδοθώ.

Στα φιλιά σου,στα χάδια σου,στον έρωτα σου.

Να αφεθώ.Σε ένα παραλήρημα ερωτικό.

Σαν κι αυτό,που ζούμε τώρα εδώ...