Στα στρώματα του ουρανού ξαπλωμένο ένα μισοφέγγαρο
σβηστό..δεν άναψε απόψε...λυπήθηκα τόσο που ως
και μια κουκουβάγια το ένιωσε κι άρχισε να βγάζει θρήνους...
γύρισα να αναζητήσω το βλέμμα σου να ησυχάσω..
απλά πλημμύρισε το είναι μου σαν μου είπες τόσα
με ένα χαμόγελο γλυκό που μικρό παιδί σε έκανε να μοιάζεις..
Έγειρα πάνω σου κι όταν απόθεσες φιλί στο μέτωπό μου,
φώτισε ο τόπος..άναψε το φεγγάρι επιτέλους και το πουλί
του θρήνου, λούφαξε..κράταγα την ανάσα μου μη χάσω
ούτε ένα χτύπο της καρδιάς σου γιατί θα σταματούσε
η δική μου...έψαξα το λαιμό σου κι έγραψα ένα ποίημα με
τα χείλη μου σε κάθε του γωνιά...γύρισα να αναζητήσω
άλλη μια φορά το βλέμμα σου και είδα τη νύχτα να με κοιτά...
έκοψες στα δυο μια αναπνοή και την φύλαξες ξέροντας
πως οσονούπω δεν θα'χαμε... Χέρια δεν υπάκουγαν
και σαν πειρατές λεηλατούσαν.. καταλάμβαναν..κατακτούσαν
γη κι ουρανό συνάμα... ως το πρωί θα καίει μια φωτιά..
ως το πρωί θα'χει σβήσει φορές χίλιες το φεγγάρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου