" Κι Ας Ήταν Ψέμα "... Βασιλική Α Γαβαλά.

Η Μαλβίνα άρχισε να παίζει πιάνο ξανά όπως πριν...
Της άρεσε πολύ η σύνθεση του Brahms piano Quattet n1-iv γιατί διοχετεύοντας όλη της την ενέργεια στην εκτέλεσή του ηρεμούσε μετά λες κι άδειαζε από κάθε έγνοια!
Όποτε έπαιζε Shopin γαλήνευε η καρδιά της και γλύκαινε. Ένα βάλσαμο διαχελοταν στο είναι της κι η ευχαρίστηση αγκάλιαζε κάθε πονεμένο της κύτταρο.Η ματιά της ζωντάνευε από μια ελπίδα που τρύπωσε δειλά μέσα της σαν αστραφτερή αχτίδα παρήγορου ήλιου σε χειμωνιάτικη μέρα!
Τα μακριά αδύνατα δάκτυλά της μεταμορφώνονταν αρχικά σε δέκτες έντονων συναισθημάτων του εσωτερικού της κόσμου κι ύστερα αγγίζοντας τα φιλντισένια πλήκτρα γίνονταν πομποί αποκαλύπτοντας όλο το μυστηριώδες μέσα της!
Η μουσική βοηθούσε να επικοινωνεί με μνήμες κι ελπίδες...Οι αναμνήσεις τη γιάτρευαν από το κενό που στιγμές στιγμές γινόταν απειλητικά θεοσκότεινο θέλοντας να την καταπιεί! 

Εκείνη όμως του ξέφευγε παίζοντας
στο πιάνο τη σονάτα nd in D-1 Beethoven!
Όταν κάποτε κάλεσε σε δείπνο τον Φαίδωνα σπίτι της, τον εξέπληξε ευχάριστα όχι μόνον με τις μαγειρικές της ικανότητες, αλλά παίζοντας τόσο υπέροχα πιάνο που εκείνος έμεινε μαγεμένος για ώρα...
Όταν συνήλθε δεν ήξερε πόσος χρόνος είχε περάσει καθώς η ευτυχία δε μετριέται με χρόνο! Ήταν για κείνον μια εμπειρία ηδονική που ενδόμυχα παρακαλούσε να μην τελείωνε ποτέ ποτέ!
Τα χέρια της λες και δε χαϊδεύαν τα πλήκτρα, αλλά το σώμα του!
Ένιωθε τόσο ανατατωμένος ερωτικά, έτοιμος να παραδοθεί!
Τα δάκτυλα της άγγιζαν ένα ένα όλα τα κουμπιά του κι ανοίγοντάς τα μαγικά τον ξεγύμνωναν με τόση μαεστρία, ορμή κι ένταση ξυπνώντας απρόσμενα τον ανδρισμό του!
Εκείνη με μισάνοιχτα χείλη, κλειστά μάτια και χαμηλωμένο κεφάλι προς στο πιάνο έσμιξε μ' αυτό σαν να ήταν εκείνος ξαπλωμένος στη θέση του!
Ο Φαίδων δεν άντεχε άλλο αυτό το γλυκό μαρτύριο!
Ήταν αδύνατον να συγκρατηθεί!
Δεν μπορούσε να περιμένει λεπτό! Βογκώντας από από πρωτόγνωρη ερωτική λαχτάρα, τη σήκωσε σαν πούπουλο κρύβοντας την στην αγκαλιά του φιλώντας την σαν τρελός!
Χαϊδεύοντας την με χείλη δάκτυλα γλώσσα, με τρόπο αρχέγονο την έκανε δική του, ικανοποιώντας το αρσενικό του ενστικτο όχι μόνο μια φορά!
"Που είχε κρυμμένο τόσο ερωτισμό αυτή η λιλιπούτια γυναίκα" σκεπτόταν καθώς την κρατούσε αγκαλιά σαν κάτι εύθραυστο και πολύτιμο πάνω στο μεταξωτό χαλί όπου αναπάντεχα πρωτοέσμιξαν τόσο ονειρικά!
" Άργησες!"
Του είπε εκείνη σιγανά και παραπονεμένα σαν να τον μάλωνε!

-----Βασιλική Α Γαβαλά
Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου " Κι ας ήταν ψέμα "
Εξώφυλλο έχει μια αυτοπροσωπογραφία μου νεαρής ηλικίας!