Φθινόπωρου τη μοναξιά,
Περιπλανιέμαι στο ρυθμό τ ' αυγούστου
συμβαδίζω στην αρμονία των τζιτζικιών,
αφού κι αυτά συνομοτούν ακόμη,
στ' αυγουστιάτικα φεγγάρια!
Μαζί τους με παρασέρνουν τραγουδώντας
φάλτσα τον έρωτα!
Αισθητές ακόμη οι νότες τ' αυγούστου κι ας
λικνίζονται δυο σύννεφα, σαν κορμιά στερημένα,
απ' την αγκαλιά του ενός απ του άλλου!
Σαν αγκάθι ένα τσίμπημα στην καρδιά,
ένα αστέρι ξεχύθηκε ποιός να ξέρει για πού!
Μια ευχη!
Μα πόσο διστάζουν οι σιωπές, στους ανέμους κραυγάζουν
τα όνειρα σαν ματωμένες πληγές!
Ίσως σαν ξεχασμένες εποχές, αβέβαιες απορούν,
είναι αυτα που παγίδευσαν του νού τις αντοχές!
Διαψεύσθηκαν στου χρόνου το εκρεμές!
Επιστροφή στις μνήμες στ ' αυγούστου την απραξία,
σε μια κόλα λευκή μιλούν οι σιωπές μου!
ακροβατώ με τις λέξεις τις νυχτερινές στιγμές μου!
Συλλογιέμαι θα ξανάρθεις αύγουστε;
με άλλο προφίλ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου