Ποιος ειναι αυτός που περπατά
κατάκοπος στο χρονο;
Στους αχανείς λαβύρινθους
σφαδαζοντας στον πόνο;
Στο μέτωπο του η μοναξιά
ειναι ζωγραφισμένη,
ξεροκλαδα τα χέρια του,
οι ώμοι λυγισμενοι..
Γιατί οι κρότοι κι οι στριγγλιες
που ακούγονται σιγουνε,
μολις στο παγοδρόμιο
τα πόδια του πατουνε;
Εκει,στην άκρα σιγαλιά,
ο χρόνος καταρρέει,
στ' ολισθηρό οδόστρωμα
το δάκρυ φρέσκο ρέει..
Ο αέρας,τόσο ορμητικός
μες στ'ανανταριασμα του,
σπάζει με κρότο το γυαλί
του πάγου εκεί σιμά του .
Γονατιστός αυτός ο ποιος,
τους πάγους αγκαλιάζει,
μακρόσυρτο το ουρλιαχτό
που η ψυχή του βγάζει ..
Κυριαρχη η απόγνωση
σαλεύει τα μυαλά του.
Αναζητά την λύτρωση
στο ψύχος η καρδιά του.
Διαβατισσα των ολεθρων,
της μοναξιάς τελωνι,
τον εβαλε στο όνειρο
...Τριάδα Ζερβού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου