Να Πάρει.. Θώμη Μπαλτσαβιά.

Κάποια..τα είπες..κάποια δεν πρόλαβες και ορισμένα..

δε θα τα έλεγες ποτέ.. αυτά που είπες πια δεν υπάρχουν..

έγιναν βροχή.. αυτά που δεν πρόφτασες έγιναν αφρός 

στα αγριεμένα κύματα.. όσα δε θα ομολογούσες; είναι 

τα δάκρυα με τα οποία θα βρέχεις το μαξιλάρι σου.. 

για κάθε βλέμμα σου ερωτευμένο, ξημερώνει πια 

παρελθόν..δεν υπάρχει μέλλον.. για κάθε σου άγγιγμα 

που υπήρξε εισητήριο παραδείσου..ο χειμώνας ήρθε 

πρόωρα και θα είναι μόνιμος μονάρχης..να πάρει.. 

δεν έπρεπε έτσι τα πράγματα να συμβούν..στο χέρι μου 

δαχτυλίδι ένα παράπονο..στο λαιμό μου περιδέραιο το γιατί..

με τούτα τα κοσμήματα θα ζήσω πια..αλλά θα το κάνω..

ρούχα μου να ντύνομαι θα'ναι πλέον οι αναμνήσεις..

θα αλλάζω συχνά ωστόσο και όμορφη θα'μαι με κάθε μια..
παπούτσια δε θα φορέσω..δε μου χρειάζονται αφού δρόμος 

να περπατήσω δεν υπάρχει..να πάρει..δε το φαντάστηκα έτσι..

τα βράδια θα με σκεπάζει το άδικο μα θα με νανουρίζεις 

γιατί δίπλα μου θα'σαι θες δε θες..θέλω δε θέλω..

δες..ήλιος θαμπός.. άκου..μοιρολογάνε τα φεγγάρια..
γεύσου της ζωής σου την πίκρα σε μια γουλιά καφέ..
οσφρήσου το άρωμά μου πλανιέται παντού..

πιάσε το μάγουλο που βίωσε λατρεία σε ένα πρόσωπο 

που πια δε σου μοιάζει σαν το κοιτάς στον καθρέφτη σου..

να πάρει..