Σήμερα μετά από τόσο καιρό αποφάσισα να σου γράψω τι είναι
αυτό που με δένει μαζί σου. Γιατί σ’ αγάπησα.
Γιατί σ’ αγαπώ κι είμαι τόσο ερωτευμένη..
Επειδή τα λόγια φεύγουν και χάνονται σαν τον αέρα ενώ
τα γραπτά μένουν, αποφάσισα να σου τα γράψω.
Όταν σε γνώρισα, φυσικά και δεν σε αγάπησα με τη μία.
Κάτι τέτοιο αν έλεγα θα ήταν πέρα ως πέρα ψέμα.
Δεν πίστευα καν στον έρωτα. Και το ξέρεις πως αυτό είναι
αλήθεια που σου λέω, Μαζί σου ανακάλυψα τη ρομαντική
πλευρά του εαυτού μου. Από την πρώτη μας κιόλας κουβέντα
καταλάβαινα πως κάτι υπήρχε εδώ. Το καταλάβες και συ.
Δεν ήταν απλά ιδέα μου. Δεν ήταν μόνο το μυστήριο κι η
περιέργεια για μια νέα γνωριμία. Κανείς από τους δυο μας
δεν έψαχνε για κάτι συγκεκριμένο, για κάποια σχέση.
Η χημεία φάνηκε απ’ την αρχή. Ο τρόπος που απαντούσες
σε όλα αυτά που σου έλεγα, η έκπληξη σου για το ποιά ήμουν
στ’ αλήθεια, ο δισταγμός σου να μου μιλήσεις ανοιχτά.
Κι όμως έτσι ξεκίνησε το παιχνίδι. Και όλα αυτά το έκαναν
πιο ενδιαφέρον. Και παρά την αναστάτωση σου
(και τη δική μου φυσικά ) που από δυο άγνωστοι μέσα
στην ανωνυμία του διαδικτύου, βρεθήκαμε κοντά…
Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να μας αποτρέψει, ούτε καν
δεύτερη κουβέντα να κάνουμε σαν να μην υπήρξε ποτέ
τίποτα κι απλά να το ξεχνούσαμε, την ίδια κιόλας στιγμή
το θέλαμε κι οι δυο κόντρα σε κάθε λογική
να συνεχίσουμε με κάποιον τρόπο.
Κι όλο αυτό το κρυφτούλι, η αγωνία, το παράνομο,
το καινούριο μας συνάρπαζε. Αλλά δεν ήτανε μόνο αυτά,
σε καμία περίπτωση. Ήταν η χημεία. Η χημεία που τα
έκανε όλα τόσο έντονα! Και χημεία μεταξύ μας υπήρξε
από το πρώτο λεπτό. Έτσι ο ενθουσιασμός κι ο έρωτας
ήρθαν αμέσως. Δεν τον κατάλαβα στην αρχή. Εφόσον
μέχρι τότε δεν πίστευα πως υπήρχε κάτι τέτοιο πως ήταν
δυνατόν να πιστέψω ότι συμβαίνει σε μένα; Aπό το πρώτο
κιόλας απόγευμα περίμενα πότε θα έρθει το βράδυ,
για να δω τα μηνύματά σου να ξεπροβάλλουν
στην οθόνη του υπολογιστή.
Είχε ήδη ξεκινήσει… Και όταν κατάλαβα πως ήμουν
ερωτευμένη μαζί σου φοβήθηκα. Φοβήθηκα πολύ.
Για τον εαυτό μου. Μέχρι τότε πίστευα πως μπορούσα
να ελέγξω τα συναισθήματα μου. Και να τα κρύβω
από τους άλλους γύρω μου. Και το έκανα, το κατάφερνα.
Όταν όμως κατάλαβα ότι σε ερωτευόμουν τρελά, κάθε
μέρα και περισσότερο, φοβήθηκα μήπως δεν μπορούσα πια
να τα ελέγχω, όπως θα ήθελα. Δεν σου κρύβω μάλιστα
ότι σκέφτηκα πολλές φορές να εξαφανιστώ!
Από φόβο για το μετά, φόβο για μένα.
Πίστευα πως θα μπορούσα να το ελέγξω. Αλλά δεν μπόρεσα,
δεν τα κατάφερα. Δενόμουν μέρα με τη μέρα πιο πολύ.
Και απλά φοβόμουν. Φοβόμουν πάλι για αυτά που έρχονται
και δείλιαζα για αυτά που ήθελα να σου πω αλλά
δεν τολμούσα να ξεστομίσω.
Πώς έγινε όμως αυτό; Γιατί σ’ αγάπησα; Γιατί σ’ αγαπώ
και τώρα; Γιατί θα σ’ αγαπώ κάθε μέρα που περνάει
όλο και πιο πολύ;
Σ’ αγαπάω…
γιατί είσαι ακριβώς έτσι όπως είσαι.
γιατί είσαι ενθουσιώδης, παθιάζεσαι με
το καθετί, το πιο παραμικρό.
γιατί εκτιμάς ακόμη και το δευτερόλεπτο
που περνάμε μαζί.
γιατί μου δείχνεις συνεχώς το πόσο πολύ μ’ αγαπάς.
γιατί τα μάτια σου λάμπουν όταν με κοιτάς.
γιατί δεν χορταίνεις να με φιλάς.
γιατί δεν φοβάσαι τίποτα όταν είσαι μαζί μου.
γιατί έχεις δύναμη.
γιατί έχεις πίστη.
Σ,ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου