Κρύφτηκα... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Κρύφτηκα..σε μια τόση δα γωνιά της γης για να μη με βλέπει

ούτε ο θεός..κρύφτηκα.για να μη διασταυρωθούν τα μάτια

μου με κανένα ανθρώπινο ή μη μάτι..κρύφτηκα για να μη με βρω

ούτε εγώ τούτη τη φορά..για σένα ούτε λογος αν κι αν θελήσεις

θα με βρεις το γνωρίζω..απλώς περιπαίζω λίγο τον εαυτό μου..

Δεν είναι που κάνει έξω παγωνιά..είναι που πρόλαβε να

χειμωνιάσει στα φυλλοκάρδια μου και το γιατί άγνωστο..

το παιδί εκεί μέσα που εγκλωβίστηκε βίαια, φωνάζει μα έχω

κλείσει τα αυτιά μου από τότε..από τότε που έναν άγνωστο είδα

με το δικό σου πρόσωπο και τον άκουσα να λέει όσα δε

περίμενα..όσα δεν έπρεπε ποτέ να ξεφύγουν

από το στόμα της λατρείας.

Βαδίζω πια σε δρόμους στενούς και σκόπιμα πατώ στην όποια

λακούβα παριστάνει κι αυτή κάτι που δεν είναι...δε θα γίνει ποτέ

θάλασσα επειδή μπόρεσε να κρατήσει νερό μέσα της..

Μαστίγιο ο άνεμος στο πρόσωπό μου μα δε νιώθω πλέον αυτόν

τον πόνο...παίρνει κάθε στάλα που αναβλύζει από τα μάτια μου

και σαν σταλακτίτη την κρεμά στα πιο ψηλά κλαδιά...

αυτά που γύμνωσε ο ίδιος...ο σταλακτίτης τούτος θα γίνει ο

κσθρέφτης του φεγγαριού σαν πάψει να κρυώνει και προβάλλει

σαν πάψει να μας τιμωρεί... ναι..είπες όσα δεν έπρεπε κι εγώ

κρύφτηκα... γυρίζει άραγε ακόμη η γη;

το βλέμμα μου ωστόσο άδικα γυρνά..

δε σε βλέπει μα το δικό σου κάπως πάνω μου το αισθάνομαι..

γιατί τότε ακόμη κρυώνω; θα είναι που είπες όσα δεν έπρεπε..

Τρελός χορός από τα φύλλα ..κυνηγιούνται σαν

ερωτευμένα ζευγάρια και σε αυτή τη σκέψη επιτέλους κάτι

θυμίζει χαμόγελο στον άψυχο καμβά που έχω για πρόσωπο...

Φεύγει όσο γρήγορα ήρθε όμως καθώς πέφτει η νύχτα...

δε φταίει που πέφτει τόσο νωρίς..φταίει που ποτέ δεν ήταν

τόσο απειλητική..τόσο μαύρη...

Τι με νοιάζει πια...εγώ κρύφτηκα κι εσύ είπες όσα δεν έπρεπε...

αν ποτέ μπορέσεις να ξεστομίσεις τα πρέποντα..θα δούμε...