Στα μαβιά υφάσματα της πίκρας
στις υγρές ησυχίες
στις πέτρες του θαλασσοξυπνημένου
υπάρχει ένα πρόσωπο.
Τόσο ακατανόητο
τόσο απόμακρα εγκάρδιο
σαν μαντήλι που γνέφει.
Έφιππη η νύχτα
πάνω στα μεγάλα αισθήματα
ηγεμονεύει την σιγή τους.
Κι ο σφυγμός της θάλασσας
αναλοίωτος
αυτούσιος πηγαιμός
ορίζει την ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου