Ο Μάγος Των Παιδικών Ψυχών... Τριάδα Ζερβού.

Ξέφυγε!!!Απομακρύνθηκε απ' την επίβλεψη της,

πήρε τον δρόμο των σκιών,στην άγνωστη κοιλάδα.

Κρατούσε στα χεράκια του,μια μπάλα,την ευχή της,

και χάθηκε στο σούρουπο,μέσα στην φεγγαράδα...

Στα μονοπάτια των ψυχών,των παιδικών εχάθει,

χορτάριαζαν στο διάβα του οι δρόμοι της καρδιάς,

αθώα ψυχή!!Δεν σκέφτηκε,το τι μπορεί να πάθει,

άμα χαθεί στις άγονες πηγές της λησμονιάς...

Κρεμιότανε απο τα κλαδιά των δέντρων της ζωής,

ακροβατούσε στα σκοινιά αμόλευτης γαλήνης!

Με τα γαλάζια μάτια του,στους ουρανούς της γης,

τιμούσε με ξεφωνητά την απεραντοσύνη.

Μα ξαφνικά τελείωσε το φως και η ξαστεριά!!

Βρέθηκε σ΄ενα ξέφωτο,γεμάτο με σκοτάδια!!

Απέναντι άγριο βουνό,όλο ανηφοριά,

τριγύρω μαύρη καταχνιά και φοβερά σημάδια..

Η παιδική ψυχούλα του έχασε την χαρά,

πλημμύρισαν με δάκρυα τα τρυφερά ματάκια.

Εψαξε την μανούλα του...μα μάλλον μακριά,

βρισκόταν, τρόμαξε πολύ!!Τρέμανε τα χεράκια...

Πίσω από τα δέντρα των σκιών,με μια μακριά γενειάδα

ντυμένος μ' ασημιά κλαδιά και πορφυρένια φύλλα,

βγήκε ο μάγος των παιδιών κι άπλωσε στην αράδα,

χιονένια και κρυστάλλινα δώρα πάνω στα ξύλα...

Ειμαι ο μάγος των παιδιών!!Ειπε και υποκλίθηκε!!

Κρέμασε στην γενειάδα του ολόχρυσο φλουρί,

στο φιλντισενιο του ραβδί ολόκληρος στηρίχτηκε

κι άρχισε τον μικρούλη μας να τον παρατηρεί...

Έτρεμαν τα χειλάκια του τ'αθώα τα μελένια,

έτριβε τις παλάμες του και κοίταζε τον μάγο.

Τα δάγκωνε απ΄τον φόβο του και κοίταζε τα γένια,

που μοιάζανε να βρίκονταν στα χιόνια και στον πάγο..

Τον είδε να χαμογελά,ξεθάρρεψε πολύ,

και η αθώα του καρδιά άπλωσε τα χεράκια..

Έψαξε στην αγκάλη του, παρηγοριά να βρει,

αφού δεν ήτανε κοντά της μάνας τα κανάκια...

Κείνος το πήρε αμίλητος,μαζεψε το δισάκι,

διέσχισε το ξέφωτο ,στην δημοσιά εβγήκε...

Κρατούσε στην αγκάλη του το αθώο πλασματάκι

και σύντομα στο σπίτι του,μες στην αυλη εμπήκε...

Φώναξε και τον άκουσε μια μανα αλλοπαρμένη

το έβαλε στα χέρια της κι είπε με καλωσύνη!!

Κοιμήθηκε στον δρόμο μου...κι εκείνη ευτυχισμένη,

το γέρο αντρα αγκάλιασε,περίσσια η ευγνωμοσύνη...

Μην το αφήσεις να διαβεί,ξανά την δημοσιά!!

Προστάτεψε το σπλάχνο σου,δεν ειμαστε όλοι μάγοι!!

Ούτε φοράμε πάνω μας τα μαγικά φλουριά,

ούτε φερόμαστε όλοι μας σαν' να μαστε και αγιοι...

Εμεινε να παρατηρεί την ξωτική μορφή του,

ν'απομακρύνεται αργά,να βγαίνει απο το δρόμο...

Να σέρνει από πίσω του,τ' όπλο του,το σκυλί του,

με κρεμασμένη άτσαλα την βούργια του στον ώμο...