Μία θάλασσα μας χώριζε ...
Ένας απέραντος γαλάζιος δρόμος ..
Και όμως ήσουν τόσο κοντά μου.
Ή αύρα της μου έστελνε το χάδι σου
και το ήρεμο κύμα της το φιλί σου.
Κάθε πρωϊ ,μεσημέρι ,ηλιοβασίλεμα ,
αρκεί να χανόμουν στην γαλάζια της αγκαλιά
και ήσουν πάντα εκεί.
Με χιλιάδες όνειρά μου έκτισα ένα λιμάνι ..
Απάνεμο ,ήσυχο ,καρτερικά να περιμένει
το πλοίο της προσμονής μου ,
να δέσει ένα δειλινό που θα γιορτάζει
ή αγάπη τον ερχομό σου...
Αυτή ή ακτή είχε τα πιο όμορφα βότσαλα
του κόσμου και πάνω τους έγραψα τα λόγια
που θα σου έλεγα , λόγια μυστικά που μόνο
τα κύματα τα τραγουδούσαν...
Λησμόνησα πόσα καλοκαίρια πέρασαν
ακούγοντας τις χαρούμενες φωνές των παιδιών
που έπαιζαν ξέγνοιαστα στην άμμο της !
Λησμόνησα τους χειμώνες ,τους αγριεμένους ανέμους
που αντάμα καρτερούσαμε τον ερχομό σου ...
Τον τελευταίο χειμώνα, οι δυνατοί άνεμοι σκόρπι
σαν τα χάδια σου και κύματα τεράστια
παρέσυραν μακριά τα φιλιά σου...
Και το λιμάνι μου σαν πύργος από άμμο χάθηκε
στην θυμωμένη της αγκαλιά ..
Τα λόγια μου σβηστήκαν χωρίς να τα διαβάσεις ποτέ..
Μία θάλασσα μας ένωνε ...
Μία θάλασσα μας χώρισε ...
Τόσο εύκολα λες και δεν υπήρξε κανείς από του δύο ...
μόνο ένα όνειρο ..
...Φαιδρα Καψωμενακη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου