Κάποιες γυναίκες ξέρουν να χάνουν. Όχι να χάνονται. Μπέττυ Κούτσιου.

Οι γυναίκες εκείνες που αγαπάνε πραγματικά,
ξέρουνε να χάνουν, αλλά να μην χάνονται.
Αυτές οι γυναίκες αγαπάνε απόλυτα και μοναδικά
με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αποχωρούν εάν τις πληγώσεις.
Δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες, όπως δεν ζητάνε κιόλας.
Ξέρουνε από την αρχή πως όταν προδοθούνε αποχωρούνε.
Με αξιοπρέπεια και γενναιότητα ψυχής.

Αυτές οι γυναίκες γνωρίζουνε από την αρχή πως εάν
τις προδώσεις θα τις χάσεις και θα χαθείς και εσύ.
Όχι από εκδίκηση αλλά γιατί για εκείνες
η περηφάνια έχει πέντε λέξεις. Τέλος!
Δεν έχει παράταση, δεν έχει πισωγύρισμα,
δεν έχει παλινδόμηση συναισθημάτων η περηφάνια τους.
Αυτές οι γυναίκες ξέρουνε να μηδενίζουν το κοντέρ,
αλλά γεννιούνται πάλι πιο δυνατές.

Ξέρουνε να αρχίζουν από την αρχή,
μέσα σε ένα τέλος από λάθη.
Γνωρίζουνε τον τρόπο που από τα δάκρυα και την λύπη τους,
θα φτιάξουνε πάλι μικρά διαμαντάκια αγάπης
και έτσι θα συνεχίσουν το μοναχικό τους ταξίδι.

Αυτές οι γυναίκες είναι ερωμένες αλλά δεν είναι δεδομένες.

Είναι ερωτεύσιμες όμως δεν είναι διαθέσιμες.
Δίνονται αλλά δεν προσφέρονται.
Κατακτούνται όμως δεν παραδίνονται.
Αγαπάνε και αγαπιούνται όμως δεν διαπραγματεύονται
την αξιοπρέπεια τους.

Αυτές οι γυναίκες είναι σαν την υγρή άμμο.
Βρέχονται και μένουν εκεί.
Παγώνουνε νύχτες ολόκληρες αλλά δεν σκορπίζουν.
Όμως κάποια μέρα ένα τεράστιο κύμα θα τις σκεπάσει για πάντα.
Και τότε δεν θα τις ξαναδείς ποτέ.

Γιατί εκείνες οι σπάνιες γυναίκες όπως ακριβώς εμφανίζονται
στην ζωή σου έτσι γνωρίζουν να εξαφανίζονται.
Με το κεφάλι ψηλά και το ανάστημα τους ορθωμένο.
Με ψυχή λιονταριού και καρδιά μωρού.

Έτσι είναι εκείνες οι σπουδαίες γυναίκες.
Περήφανες, γενναίες, άπιαστες σαν νεράιδες,
όμορφες σαν ξωτικά, ακατέργαστες σαν το λευκό χιόνι.
Μπέττυ Κούτσιου