Ειν' η ανάσα σου λίβας ζεστός
στης ψυχής τον χειμώνα
και η φωνή σου λινή φορεσιά
στης νύχτας τη γύμνια.
Τις μικρές ώρες γεννιούνται
τα πιο μεγάλα όνειρα
και η παράδοση
- δώρο που πάντα αποδέχτη ζητούσε -
να βρίσκει επιτέλους αγκαλιά ν' απαγκιάσει.
Φτάσαμε λέω.
Σώπα και φίλα με...
και κάθε που ο άνεμος θ' αγγίζει
τα κλαδιά μου
εγώ με τ' άλικα άνθη μου
θα χρωματίζω τη θάλασσα κόκκινη
να μοιάζει τ' ουρανού σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου