Τάνγκο... Νέλλη Κουμεντάκη.

Χορεύεται

παρακαλώ, δεν

αντιστάθηκα στο βλέμμα σου

βυθίστηκα, στους χτύπους της καρδιάς,

κι ήταν τα βήματα άγνωστα μ' οδήγησες μ' αποθυμιά!

Σε κοιτούσα

εκστατικά, σαν άγγιζες

τη ντάμα σου, τα χέρια σου

αλαβάστρινα αγγίγματα του είναι σου

που έμοιαζαν αποθυμιά!

Στην προσκλησή σου

για τον επόμενο χορό δέχτηκα,

κι απλώθηκα στη λησμονιά,

ταξίδεψα στα μπράτσα σου στους

πόθους σου ψιθυριστά!

Όλοι μας κοιτούσαν

ίσως να ζήλεψαν, το βλέμμα μας

αχόρταγο και το βιολί συνέχιζε,

τις νότες να μεθά!

Ήταν σαν τ' όνειρο

να ντύθηκε μεθυστικά,

στ' απόλυτο της σκέψης μου

ταξίδευες, κι η ψυχή μου ανέπνεε βαθιά!

Σάστισα

στην ψευδαίσθηση,

στο ολόγιομο φεγγάρι γίνε

ναυαγοσώστης μου στου ονείρου μου την πλάνη!