Εν Τόπο Σιωπής... Σταυρούλα Δεκούλου.

Κείνες τις ώρες που ευλαβικά τη σιωπή σαβανώνω,

με δυο χρυσούς οβολούς επί των οφθαλμών της,

την ελπίδα αποχαιρετώ να σε κράξω δικό μου.

Ενίσταμαι στην δύναμη των επίγειων νόμων

που ξεδιάντροπα μας οριζουν.

Εξίσταμαι με το σθένος μου

μιαν αύριο με την απουσία σου να κοινωνώ.

Διίσταμαι μεταξύ λογικής κι επιθυμίας

προσμένοντας το δείλι να ξεδιψάσουν τα όνειρά.

Ανθίσταμαι στ' ανείπωτο της προσμονής,

στ'ανέγγιχτο του πόθου.

Γηράσκω αεί διδασκόμενη πώς να σε απαρνιέμαι.

...Σταυρούλα Δεκούλου...