Ο Ηλίανθος Σου... Χριστίνα Νικολάου.

Μόνη ήσουν

Εσύ το διάλεξες.

Μόνη, στο δωμάτιο του πόνου.

Κόντευε γιορτή

Κι έφυγες ...

Μια ζωγραφιά παιδική,

απέναντί σου μόνο.

Δώρο, για τη γιορτή της μητέρας

Ανείπωτες κουβέντες

Κλάμα βουβό.

Σκέψεις συμπιεσμένες

Λακκούβα μαύρη τα μάτια σου,

κουρασμένα.

Πόσο υπέφερες!

Mοναχικό το πέρασμά σου στον

Κάτω Κόσμο.

Κι ο ηλίανθός σου μαράθηκε.

Άραγε ... μες στη ζωή δε μάχεται

κανείς;

Κι ο θάνατος;

Στιγμή ... τέλειας υποταγής!

Μα η κατάφαση στη ζωή, υπερνικά

το Χάρο.

Με ζεσταίνει ένας ήλιος πορφυρός

Μ' αγκαλιάζει το άπειρο της θάλασσας

Βραδινό αεράκι, μου χαϊδεύει τα μαλλιά

Αγιόκλημα οι ψυχές που αγαπιούνται

Ό,τι αληθινό, δε χάνεται ποτέ!

Kρατώ ακόμη τα μαντηλάκια, που

μου ζήτησες

Τέλος χρόνου στα ρολόγια των θνητών.

Δεν πρόλαβα να σου τα φέρω

Πρωί ήταν ... δεν πρόλαβα

Κι έφυγες, αδελφή μου!

χριστίνα νικολάου

"Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε" ...

ας την κάνουμε καλύτερη, όσο βρίσκεται στα χέρια μας!