Δυνατή βροχή,
θαρρείς πως πείσμωσε
ο ουρανός, κι αυτά τα σύννεφα
μου θύμισαν μια σκέψη ανυπαρξίας!
Ξεδιψούσαν
στις φθαρμένες τους
στιγμές, λικνίζονταν σε χορό
νοσταλγικό, στου δειλινού την απραξία!
Στάλες βροχής,
τρέχει η σκέψη σε ταξίδια
απουσίας, σαν τραγούδι που χει
στίχους ευτυχίας!
Δυνατή βροχή,
ψάχνει η σκέψη την ουσία,
μοιάζει ο ήχος της στιγμής,
να χει χρώμα φαντασίας!
Έχει αρχίσει καταιγίδα,
σαν λυτρωτικός λυγμός, πως
μου μοιάζει αυτή η ομίχλη
σαν ξεθωριασμένη ελπίδα!
Κι αυτή η σκέψη μου
καλπάζει, έχει λάμψεις αστραπές,
μια βροχή π' ανατριχιάζεις
κι ένα δάκρυ αναλαμπές!
Όλα αυτά συνθέτουν
μνήμες, στη βροχή να οδηγείς,
το σιντί να σου θυμίζει,
το βλέμμα σου το θαλασσί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου