Πρίν Μιλήσεις Άραγε Σκέφτεσαι... Αντριάνα Αρβανιτιδου.

Τα όνειρα όταν μπορείς να τα πραγματοποιείς και να τα ζεις,

γι' αυτό τον κόσμο που ζούμε φαντάζει ακατόρθωτο, είναι κάτι

που γεμίζει ζήλεια σε άτομα που το μόνο που έχουν μάθει να

κάνουν είναι να κρίνουν χωρίς να σκεφτούν πόσα αγκάθια

έχεις καρφωμένα στην ψυχή σου. 

Κάνεις δεν αναρωτήθηκε για το τι είναι τα όνειρα για κάποιον

που έχει χάσει τα πάντα. Βέβαια εδώ τα δικά σου άτομα δεν το

σκέφτονται. Και στην ζωή τους μπαίνει η γνωστή καραμέλα..."

Δεν θέλω να σε ενοχλώ τώρα που περνάς όλα αυτά." .

Γελάω πλέον όταν ακούω..."έχεις γίνει ευαίσθητη

και πιο νευρική με την ασθένεια." 

Προσπαθείς να γίνεις ξανά φυσιολογικός σε έναν κόσμο που

δεν δέχεται το διαφορετικό, ακόμα και άτομα δικά σου

σου φέρονται σαν κάτι άλλο. Όλοι αυτοί δεν σε αφήνουν να

γίνεις όπως πριν, δεν πιστεύουν στην δύναμη ότι μπορείς

να σηκωθείς μόνος σου και να μην έχεις ανάγκη κανέναν.

Τα όνειρα για μένα είναι αυτά που με κρατάνε ζωντανή, 

το να εκδώσω το βιβλίο μου για μένα δεν είναι μόνο ένα 

απλό όνειρο. Είναι ο λόγος που μπορώ να νιώσω ξανά χρήσιμη, 

που μπορώ να μην σκέφτομαι τους πόνους μου, είναι η μόνη 

δουλεία που μπορώ να κάνω, είναι ο μοναδικός μου βιοπορισμός 

και αυτό δεν μπορεί κανείς να το συγκρίνει με τίποτα. 

Εγώ μπορεί σε ένα χρόνο να μην είμαι καν εδώ να μπορώ να 

συνεχίσω αυτό το όνειρο, αλλά θα ξέρω ότι ναι έζησα και άφησα 

κάτι πίσω μου, άφησα κομμάτια της ψυχής μου που θα μείνουν 

για πάντα στον χρόνο. Αυτό είναι η γραφή, αυτό είναι το όνειρο 

σε έναν "άνθρωπο τελειωμένο" σαν και έμενα. 

Ο καθένας μπορεί να να κάνει κάθε όνειρο αληθινό αρκεί να το

κυνηγάει. Αρκεί να κοιτάει πως θα κάνει την ζωή του καλύτερη.

Την λύπηση ο καθένας να την κρατήσει για τον εαυτό του και

αυτό γιατί δεν ξέρει να ζει την δική του ζωή και παίρνει σαν

αρπαχτικό κομμάτια από ξένες ζωές. Σαν βαμπίρ ρουφάει ότι

ζηλεύει, ότι δεν μπορεί να φτάσει και όταν έρθει η ώρα του

απολογισμού δεν έχει τίποτα όμορφο να θυμάται, η ψυχή του

είναι κενή, μα είναι αργά γιατί δεν υπάρχει επιστροφή.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με μια ψυχή ήρεμη φωτεινή πριν

εγκαταλείψει το σώμα που για χρόνια ήταν η ασπίδα της.

Andriana Arvanitidou