Εγώ δεν είμαι ποιητής...
Με ματωμένα δάχτυλα σκαλίζω
πάνω σε βράχους αλάξευτους
και ζωγραφίζω πορφυρά μονοπάτια
που διαβαίνω μονάχος.
Βροχή απ' απύρι που διώχνει τα παράσιτα
που κατατρώνε τις ρίζες μου.
Κραυγή που τη σιωπή της απάθειας
με λύσσα διακορεύει.
Δάκρυ που ξεπλένει τη σκόνη του χρόνου
από την πετρινη μάσκα του προσώπου.
Καθρέπτης που την ασχήμια μαρτυρά
και το κίβδηλο διαρρηγνύει.
Αντάρα και θύελλα που ορίζει τις δίνες
στο κέντρο του ωκεανού.
Λεύτερο πέταγμα στ' ουρανού τη μετώπη.
Εγώ δεν είμαι ποιητής...
Σταυρούλα Δεκούλου 30/10/19
(Αυστηρώς ακατάλληλο για εκ- ποιητές)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου