Τα όνειρά σου αλυχτούν στις καλαμιές,
μικρά ναυάγια στα πελάγη των ματιών σου,
μαυροντυμένα είναι τα θέλω σου του χτες
και νέο ρέκβιεμ η ψυχή γράφει δικό σου.
Έχεις χαθεί στου Κάτω κόσμου τα στενά
σε μονοπάτια θολερά, σ' ανήλια μέρη,
έχει η πυξίδα σου βορρά τη λησμονιά
και πίσω το κλαδί ελιάς ποιος θα το φέρει;
Διψά η λεμόνια μας στην αυλή
κρέμονται έρμα, ξεχασμένα τα σταφύλια
Ξίνησε μες στο κιούπι το κρασί
Μουσκέψανε τα μάτια τα μαντήλια.
Σε καρτερώ τα δειλινά στ' αραξοβόλι,
να δέσει η ψυχή σου, ν' απαγγιάσει,
μα έσβησαν τον φάρο δυο δαιμόνοι
κι εσύ τη ρότα σου για πάντα έχεις χάσει.
Όσο κι αν φωτίζεις το μονοπάτια των ανθρώπων έρχεται
μια στιγμή που πρέπει να επιλέξουν αν θα κρατήσουν τον πυρσό
που φωτίζει το δρόμο τους ή αν θα πορευτουν στο σκοτάδι...
θέλει κουράγιο να στέκεσαι μόνος σου στο φως,
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου