Φορούσε πάντα ο Έρωτας πορφύρα στα μαλλιά
Κι είχε αλμύρα στο κορμί
Και στάλες του πελάγου στ' ακροδάχτυλα.
Αγνάντευε τα κύματα με τα μαλλιά λυτά
Κι αναρωτιόταν φωναχτά
Πως, άραγε ξεκίνησε, έτσι χωρίς πυξίδα
Τούτη η καινούρια μέρα.
Είν' καπετάνιος ο Έρωτας
Και πλοία τα κορμιά
Οι θάλασσες είν' ηδονές
Κι όλα του κόσμου τ' αγκαλιάσματα, λιμάνια.
Μα ήταν τόση η απανθρωπιά, το ψέμα , η αδικία.
Ληστέψαν το κοχύλι απ' του Έρωτα τα μαλλιά
Κι έμεινε εκεί τα πέλαγα να αγναντεύει..
Με ματοτσίνορα υγρά
Με μάτια θολωμένα
Ξέρει καλά πως εκείνος είν' εκεί
Κι εσύ!
Σ' άλλη αγκαλιά ψάχνεις να ταξιδέψεις
Ρένα Γέρου.. ( πίνακας Σειρήνα Charles Landelle )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου