Από όταν ήμουνα μικρή έψαχνα πάντα ένα καταφύγιο,
αυτό που θα μου χρειαζόταν τις ώρες που θα ήμουνα
πληγωμένη, για να μπορώ να αποδράσω.
Είχα έτοιμη πάντα την βαλίτσα μου, με τα απαραίτητα μόνο
κι αυτήν την κουβαλούσα πάντα μαζί μου.
Σαν γνήσιο αερικό δεν στάθηκα ποτέ στον πόνο.
Έφευγα απ' ότι με πονούσε, απ' ότι μ' έγδερνε ,
απ' ότι με υποτιμούσε, απ' ότι με πλήγωνε.
Δεν κράτησα ποτέ λύπη επάνω μου.
Δεν είμαι λυπημένη, δεν υπήρξα ποτέ μου.
Δεν στέριωσε η λύπη πάνω μου, γιατί δεν μπόρεσα
να χωρέσω το άσχημο στο όμορφο.
Δεν μπόρεσα να κραυγάσω πάνω απ' το εύλογο.
Δεν έχω λύπη, γιατί αγκάλιασα και αγκαλιάζω τον εαυτό μου.
Χωρίς κάτι να με διεκδικήσει, χωρίς κάτι να με κρατήσει.
Χωρίς να φοβάμαι, κουβαλώντας την επιείκεια του χρόνου,
που παίρνει τις θύμησες και τις αναπλάθει.
Και πλάθω όνειρα που μυρίζουν κανέλα,
με μια πρέζα μοσχοκάρυδο.
Κι ας είδα σήμερα ακόμη μια ρυτίδα, ανήκει στην ψυχή μου
που ανακατεύτηκε με τα κύματα.
Δεν έχω λύπη, γιατί έφυγα και δεν κράτησα τίποτα
Δεν έχω λύπη, γιατί φίλησα μια μέρα την αγάπη
Ηρώ Αναστασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου