Ένας καθρέπτης.
Έτσι είχε μάθει να δείχνει.
Όποιος την πλησίαζε
έβλεπε πάνω της τη μορφή του
και μάθαινε στην ουσία
ν' αγαπά τον ίδιο του τον εαυτό.
Άλαλη.
Είχε μάθει να σωπαίνει.
Όποιος της μιλούσε,
άκουγε τη δική του φωνή
και αυτή ερωτευόταν.
Μια αντανάκλαση όλη της η ζωή,
μια διάφανη εικόνα,
μια ανείπωτη φωνή.
Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε
μήτε ρώτησε γιατί
κι αυτή με τη σειρά της,
έμαθε πως δεν χρειάζεται να εξηγεί.
Φρόντιζε μόνο να 'χει καλογυαλισμένο
της ψυχής της τον καθρέπτη
μην τύχει και δει κάποιος πίσω απ' το γυαλί
και την ανακαλύψει.
Θέλει κότσια και ψυχή ν' αφεθείς
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου