Ξημέρωμα... Χριστίνα Νάκου.

Περιμένοντας να περάσουν οι ώρες για να ξημερώσει... 

μα γιατί να περνούν τοσο αργά; τοσο βάναυσα;
Το δείκτη του ρολογιού παρακολουθώ συνεχώς και

ταυτόχρονα αισθάνομαι τον πυρετό μου να ανεβαίνει

Μα γιατί δε ξημερώνει;
Πότε επιτέλους θα δω τον ήλιο να ανατέλλει;
Ανυπομονώ τόσο να ξαναβρεθώ κοντά σου
να σε αγκαλιάσω να σε φιλήσω έστω να σου μιλήσω

Καθισμένη μονη στο μπαλκόνι παρατηρώ το φεγγάρι

και αναρωτιέμαι αφού ο ύπνος δε με θέλει στη παρέα του

απόψε άραγε να το κοιτάζεις και εσύ αυτή τη στιγμή;
η κοιμάσαι; αδημονεις και εσύ οπως εγω να ξημερώσει;

τι σκέψεις να σε βασανίζουν αυτή τη στιγμή;
με σκεφτόσουν καθόλου;
ποσο εύχομαι μερικές φορές να μπορούσα να σε διαβάσω
να αισθανθώ τους φόβους σου
και να τους αποβάλλω όλους για να σε προστατέψω

ποσο θα θελα να σε τυλιξω με τα χέρια μου

για να σου δώσω απλόχερα ολη την αγάπη που νοιώθω

και τη καρδιά μου στα χέρια σου να αφήσω
να φωνάξω δυνατά σαγαπω

Μα το φεγγάρι ομως δε με ακούει
και ο πυρετός έχει φτάσει σαράντα
εύχομαι μόνο να με ακούς εσύ
Όπου και αν είσαι...

Χριστίνα Νάκου