Σεργιάνιζε το δωμάτιο
στο έξωθεν ακρογιάλι.
Τότε που άλαλη
έπαιρνα στα σοβαρά
αυτό το φως
κι έφεγγα ολόκληρη.
Βουβά τα χέρια.
Αυτά που γεμάτα αγάπη
γύρευαν την αιώνια απουσία σου.
Πού να ξοδέψω τα πολλά μου
πώς να σπαταλήσω
το όλον μου
που το σπίτι σου κατηφόριζε
και με βύθιζες στο ακίνητο σκοτάδι
χωρίς άχνα φωνής
χωρίς δρόμο.
Με ξημερώνουν άνεργα τραγούδια.
Έξω η εικόνα
η στημένη παγίδα του έρωτα.
Μα θα μιλήσω σε φωτεινότερο ουρανό
να σε ζωγραφίσει.
Το μαγεμένο άχρηστό του
θα το ξορκίσω.
Να μ' αγαπάς
σε συλλαβές μιας ποίησης
όταν αρπάζεσαι απ' τα χέρια
της λύπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου