Το λάδι της δύσης... Βάθη Σταματίνα.

Όλο το λάδι από τις ελιές της ειρήνης, είχε βαφτεί

πορτοκαλόχρυσος θησαυρός, είχε απλωθεί σε όλη

την θάλασσα, λείος, υδάτινος, λαμπερός.

Αστραποβολούσε και σεργιάνιζε,με την τελευταία

αγκαλιά του ήλιου γινόταν ένα με τον ουρανό.

Αχ γλυκιά που ήταν η ζωή!!

Βέβαια όταν νευρίαζε φουρτούνιαζε πολύ,

δεν ήταν πλοίο με πυξίδα και καιρό,

ήταν ένας άνθρωπος με συναισθήματα και εγωισμό.

Σαράκι ο εγωισμός, δεν τον άφηνε να γίνει λιμάνι,ακόμα

και λάδι λείος που γινόταν,δεν γινόταν άγκυρα, να γειάνει.

Ταξίδευε, ταξίδευε και αναζητούσε,τον άνθρωπο

να καταλάβει, τι η καρδιά του ζητούσε.

Αλλά αυτή δεν του έλεγε πολλά, σαν την νυχτιά του

είχε μυστικά, μόνο όταν ο ήλιος σπινθιροβολούσε,

πότε πότε καταλάβαινε ότι την ίδια την ζωή του, αδικούσε.

Την ήθελε την άγκυρα, ήθελε να την ακούσει να πιάνει γη,

αλλά ο εγωισμός, η περιπέτεια, του είχαν μπει μέχρι το πετσί.

Αυτή η δύση όμως, του είχε ημερέψει την καρδιά

την είχε λειάνει, μέλι ολόχρυσο την είχε κάνει.

Και είχε χυθεί μαζί με την λογική, μέχρι εκεί

που πήγαινε ο νους του σε κάθε παρελθόν,σε κάθε ψυχή.

Είχε φτάσει μέχρι τα έγκατα του εαυτού του και εκεί κατάλαβε

την μοναξιά, την άκουσε που καθόταν πάνω στο χτύπο

από την δική του καρδιά και μονολογούσε.

Ήθελε να μοιράσει τότε το εγώ του,

να γίνει τρωτός στον άλλον εαυτό του.

Δεν το περίμενε αυτό.

Η έκπληξη ήταν βέλος ξαφνικό!

Βελούδο η ματιά, ο ήλιος χόρευε το τελευταίο του

χορό πριν έρθει η νυχτιά.

Σήμερα τα αστέρια θα ήταν πιο φωτεινά

γιατί κατάλαβε, αισθάνθηκε πολλά.

Τι πορτοκαλόχρυσος θησαυρός!!!

Απλωνόταν με πάθος το τελευταίο φως.

Ήθελε απεγνωσμένα δυο φιλιά, έναν καλό λόγο,

μια χρυσή αγκαλιά.

Λάδι από τις ελιές όλου του κάμπου της ζωής,

όλο το αγαπώ μιας ψυχής.

Δέντρα, νερό, άγκυρα σε ένα λιμάνι,

ένα πρωινό, μια νέα αρχή να κάνει.

Να δει μαζί με ένα άλλο εγώ το εμείς μιας δύσης,

δυο καρδιές σε έναν ρυθμό χωρίς πολλά λόγια και παρεξηγήσεις.

Να μιλάει η καρδιά, χωρίς λόγια περιττά.

Τι καπετάνιος, τι φουρτούνες,

τι σειρήνες, τι αναμπουμπούλες??!!!

Όλα τα είχε γευτεί, αλλά πιότερο ήθελε της αγάπης το φιλί.

Ήταν σαν αυτό το πορτοκαλί του ήλιου λίγο πριν πάει

να κοιμηθεί,όταν αγκαλιάζει την αγαπημένη του θάλασσα

και της δίνει καυτό του έρωτα φιλί.

Ήθελε το εγώ να γίνει εμείς.

...Stamatina Vathi...