Η σιωπή φίλε μου, κάνει τον μεγαλύτερο πάταγο.
O θόρυβός της δεν μοιάζει με κανέναν άλλον κρότο.
Είναι ο πιο εκκωφαντικός, ο πιο τρομαχτικός,
ο πιο ανατριχιαστικός, που θα ακούσεις ποτέ στη ζωή σου.
Ατσάλινο το βέλος της. Τέλειο το σημάδι της.
Ασύλληπτη η δύναμή της.
Δεν νιώθει οίκτο. Δεν αστοχεί ποτέ.
Αλύπητα τρυπάει στο βάθος της καρδιάς.
Η κεντιά της σου κόβει την ανάσα.
Δεν μπορείς να την αντικρούσεις.
Αθέλητα γίνεται η αμάλαχτη κόρη της Νέμεσης.
Υφαίνει και ξεϋφαίνει απογοήτευση, θλίψη, θυμό,
απόγνωση στο νύγμα της.
Δεν κρύβει τίποτα. Δεν φοβάται τίποτα.
Μετράει αγρύπνιες. Σφουγγίζει δάκρυα. Πνίγει λυγμούς.
Καταργεί λέξεις που γοήτευσαν, φανερώνει
λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Είναι αλάθητη. Δεν παρεκτρέπεται. Έχει υπόληψη.
Θέτει όρια. Αρνείται εξευτελισμούς. Ρίχνει αυλαία.
Περιφρονεί, λυτρώνει, ταπεινώνει στην πραγματική της
διάσταση, ενώ σε ορίζει δολοφονικό
πρωταγωνιστή σε μια μοναδική παράσταση αγωνίας,
να γυρεύεις εξιλέωση βροντοφωνάζοντας
τα ασυγχώρητα λάθη σου στους αναθεματισμένους
δαίμονές σου που ουρλιάζουν, δηλώνοντας, έτσι,
με ανάλγητο τρόπο, πως τα λόγια είναι περιττά,
πως η ουσία χάθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου