Πως σε
φαντάζομαι ρωτάς,
σαν μουσική που τις αισθήσεις
τις μεθά!
Πως με
φαντάζεσαι μου λές,
μοιάζεις του εσπερινού το χρώμα,
στο σμαραγδί της θάλασσας, στου στοχασμού
τη φλόγα!
Είσαι η αλήθεια
της ψυχής και της στιγμής
η σκέψη, του οριζοντά μου λογισμός
λυτρωτική είσαι μέθη!
Πως με φαντάζεσαι
λοιπόν, μοιάζεις με ηλιοβασίλεμα,
στο δείλι θαλπωρή, λίγο με χάδι
θύμηση νοερή!
Μοιάζεις
του χρόνου δρασκελιά,
ανέφικτη προσμονή, της νύχτας
λαμποφέγγισμα άστρο που προκαλεί!
Στο γκρίζο μου
το φωτεινό είσαι το πιο γλυκό μου χρώμα
της άνοιξης κατακόκκινη μοιάζεις
μικρή ανεμώνα, φάρος να ξεχαστώ
στ'ολόδροσό σου πιόμα!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου