Το πονεμένο φιλί του αντιο μέσα στο γιορτινό χειμώνα
που κάνει τόσο κρύο Θα μας πεταξουν στο γκρεμό
Δεν υπάρχει μέλλον για μας τους δυο.
Μου είναι αδύνατο να πιστέψω, την ζωή μου
στο πλευρό σου να μου λείπεις εσυ.
Να μείνω μόνη μου δεν γίνεται να το αντέξω.
Ο δρόμος μας ήταν μέχρι εδώ ... έτσι θα ήταν γραφτό
Κάτι που με πληγώνει, που δεν μπορώ να το δεχτώ.
Μας χτύπησαν ασχημα με τα λόγια τους
σαν μια έντονη συντριβή,
Τσαλάκωσαν τα μούτρα μας σαν είμασταν ένα απλο χαρτί.
Ζήλευαν την αγάπη μας και τους πείραζε πολύ
διοτι επιθυμούσαν μια ίδια σαν αυτή.
Τώρα τι μας απομένει σαν ξημερώσουν τα Χριστούγεννα
με την πρώτη ανατολή.
Δεν θα είμαστε γύρω από το Δένδρο μας σφικτά αγκαλιασμένοι
εγώ κι συ. Οτι σαν το σίδερο που δεν νιώθει, που δεν πονεί,
δεν είναι δυνατόν να καταλάβει.
Ο άνθρωπος κι το κάθε πλάσμα είναι εκείνο που αναπνέει,
υποφέρει, στάζει δάκρυα ... που θρηνεί.
Κι πάλι αν δεν έχει αλλος διαβεί το δρόμο σου να σε σώσει,
μόνο ένας Θεός θα σε Απαλλάξει ! Ο στόχος ήταν ακριβή.
Θα την πληρώσουμε εμείς την άδικη ποινή.
Αυτό το αδικο τροχαίο μας οδήγησε στο μοιραίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου