Ζουν πάντα εκεί μέσα στο δάσος τους, μαζί με το αδράχτι τους.
Υφαίνει η Κλωθώ και η Λαχεση μετράει με το ραβδί της πόση
ζωή σου μένει. Μην θυμώσεις όμως την Ατροπη γιατί με τα
ψαλίδια της σου κόβει την ζωή.
Ναι, μιλώ για τις τρεις μοίρες που περνούν στα χέρια
την ζωή σου και αποφασίζουν αυτές για όλα.
Ποιος θα ζήσει, πότε θα πεθάνει ακόμη και αν θα γεννηθεί.
Μια μέρα τις είδα μέσα στο δάσος κρυμμένες όλες
ήταν ντυμένες στα λευκά λες και ήταν νύφες και μπροστά
από το αδράχτι τους γελούσαν δυνατά.
Κρατούσαν στο χέρι τους χρυσή κλωστή και εγώ έμεινα εκεί
κρυμμένη δίχως να βγάζω μιλιά απλώς να τις κοιτώ. Φοβήθηκα
πολύ, μήπως κόψουν το νήμα από την δική μου την ζωή.
Η Κλωθώ σαν την ποιο μεγάλη κρατούσε στο χέρι της το νήμα
το χρυσό και εγνεθε και κάτι έλεγε. Φοβήθηκα να πλησιάσω
ποιο πολύ, αλλά έκανα όση ποιο πολύ ησυχία μπορούσα ώστε
να ακούσω τι έλεγαν. Σαν να άκουσε την σκέψη μου η Κλωθω
άρχισε να φωνάζει δυνατά.
- Νήμα χρυσό υφαινω εγώ, να γίνεις μεγάλος και τρανός
βασιλιάς μοναδικός.
Θα σου δώσω εγώ δύναμη πολύ, να γίνεις φοβερός,
δίκαιος μα και σκληρός.
Η Λαχεση δίπλα ακριβώς ραβδί κρατούσε και μετρούσε.
Έπιανε το νήμα το χρυσό και μετραγε να δει ποση θα του
απομείνει από ζωή. Αρχισε η Λαχεση μαζί να φωνάζει και αυτή.
- Με το μαγικό μου το ραβδί, σου μετρώ τώρα την ζωή.
Να γίνεις δυνατός αλλά και με πολύ ζωή.
Αν θέλω όμως εγώ, σου μικραινω την ζωή, με το μαγικό ραβδί.
Άρχισε τότε η Λαχεση να κάνει γύρω γύρω από το αδράχτι
και μια να μικραινει μια να μεγαλώνει το ραβδί και
να παίζει με την χρυσή κλωστή.
Τότε πετάχτηκε η ποιο μικρή η Άτροπος που είναι και κακη.
Είναι μικρή, είναι κακία, μα στην εμφάνιση και σαν γριά.
Δεν έχει χέρια όμως αυτή, έχει ψαλίδια
και κόβει το νήμα στην στιγμή.
Είναι αυτή που σου κόβει στην στιγμή το νήμα μα και την ζωή.
Αρχισε τότε αυτή να μιλά δυνατά και να γελά τρομαχτικά..
- Αχαχαχα..!!!
Κάτσε καλά, και άκουσε με, είμαι η Άτροπος εγώ που έχω
ψαλίδια μακριά για να κόβω στην στιγμή οποίου θέλω
την ζωή. Έχω δύναμη μεγάλη και πως χαίρομαι γιαυτό,
αν το θέλω όμως εγώ σε σκοτώνω στο λεπτό.
Κάνει μια χρατσ μια ψαλίδια και κόβει λίγο νήμα χρυσό.
Αρχισε να γελάει δυνατά και να χορεύει αυτή ξανά.
Τότε η μεγάλη η Κλωθώ, σκέφτηκε καλά.
Πιάνει με το χέρι της αυτή και υφαίνει πάλι την κλωστή.
Η Λαχεση όμως από την άλλη, κοιτάζει να δει πόσο
θα μικρύνει το ράβδι για να δει αν θα έχει άλλη ζωή.
Μου έφταναν όσα είδα και έφυγα γρήγορα από εκεί.
Πόσο φοβήθηκα εγώ με όλα αυτά που είδα εφυγα
σιγά σιγά και δεν τις ξανά είδα εγώ στιγμή.
Βέβαια ξανά περασα εγώ από αυτό το δάσος το μαγικό.
Ίσως ήταν όνειρο, ίσως αληθινό, ίσως να πήγαν αλλού
σε άλλο δάσος μακριά, μα ποιος ξέρει να πας πει αν τελικά
όλο αυτό αν θα είναι αληθινό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου