Μα οι στίχοι είναι παντού... Στέλλα Βρακά.

Οι λέξεις, οι εικόνες

στην βροχή

στον ήλιο

με την προοπτική

ολοφώτιστες τότε.

Τώρα στέκονται ηττημένες

στην καταδικαστική απόφαση

της κραταιάς ζωής

με τον ρου της

στην κατασπάραξη

του εμπύρετου ονείρου

που ονειρεύτηκε τον εαυτό του.

Φυσάει σκοτάδι

παιδεύει τις ώρες.

Ποιόν προορισμό διαλέξατε

ξεπαστρεμένες πατημασιές μου;

Να τσαλακώσω το χαρτί

με τους στίχους.

Μα οι οι στίχοι είναι παντού

αλωνίζουν

με κυκλώνουν

με φυλακίζουν.

Στο πείσμα της ερημιάς

το υπερβολικό φως του έρωτα

το υπερβολικό σκοτάδι του.

...Στέλλα Βρακά...