Θέλω ψιθυριστά να μου μιλάς,
να με αγκαλιάζεις ,
με την φορεσιά της πυρκαγιάς,
να σουλατσάρεις ξεχειλισμένη όπως οι
πράες σταγόνες της πάχνης στην κεραμοσκεπή μας.
Στην πρωινή μαρμαρυγή μου ,
να σταλάζεις στον αυχένα μου
λέξεις λύτρωσης και το
χτυποκάρδι σου να μονολογεί
όπως το θρόισμα των φύλλων του κισσού.
Στην σιωπηλή παρέλαση του χρόνου γνέθω
με το αδράχτι ,τις φωτεινές ίνες
των άστρων του παρελθόντος
και όλα μεταμορφώνονται σε καρδιές.
Ευδαιμονία το νέκταρ των ματιών σου
και άγνοια θανάτου οι βελούδινες πτυχές
των εσπερινών μας.
Κατάματα τον ήλιο σου κοιτώ
ξαπλωμένος στα κύματα των αιώνων.
Θέλω ψιθυριστά να μου μιλάς στις
ξαγρυπνισμένες απόγειες
κορυφές της νηνεμίας μας
και τα αμάραντα ηλιοτρόπια
την πορεία μας ν' ακολουθούν.
Θέλω ψιθυριστά να μου μιλάς
και ο αιωρούμενος αχνός των λόγων μας
άυπνη πλάστιγγα της αιωνιότητας μας.
Θέλω ψιθυριστά να τραγουδάς,
με την μονόχορδη σου άρπα
να λεηλατείς του χρόνου τις στιγμές
να είσαι η σφραγίδα της παρουσίας μου
και ο καθρέφτης της αναγνώρισης μου .
...Haris Papassavas...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου