Όλοι οι καιροί είναι άσχημοι.
Το τρομερό υποσχεμένο,
το φοβάμαι.
Γι' αυτό και ψελίζω:
"Απελθέτω" "απελθέτω".
Μα έρχεσαι στον ύπνο μου,
σ' όλα μου τα όνειρα
τα θαλασσιά, τα κόκκινα,
ολόκληρος υποσχέσεις.
Τόσο θεϊκά όμορφος,
τόσο καταλυτικά παρών.
Και μοσκοβολά πραγμάτωση,
ο κήπος των ονείρων μου.
Και χάνω όλα τα πολύτιμά μου,
αποξεχασμένη στην Φωτιά σου.
Κι έρχεσαι κι αφού ξυπνήσω,
κρατώντας λέξεις
φλόγες, αστέρια μαγεμένα,
φεγγάρια αλλιώτικα τραγουδισμένα,
νερά καθάρια, ποθητά,
αέναα αξεδίψαστα.
Έρωτας σαρκοβόρος,
παμφάγος πόθος.
Εσύ!
Φοράω το περιδέραιο ,
των δικών σου ονείρων
και περιφέρομαι εδώ και κει.
Καμιά λέξη δεν σβήνει απο πάνω μου.
Μου γεννάνε όλες πεθυμιές.
Και το μόνο που θέλω,
είναι να φωνάξω :
"Δος μοι, δος μοι"...
'Ολα τα "απελθέτω " να απέλθουν,
γονυπετής παρακαλάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου