Τώρα με μιά βελόνα στο χέρι
έραβε μπάλωμα στην καρδιά της.
Έραβε...έραβε...έραβε.
Κι εκείνη όλο ξέφτιζε.
Κατατρυπημέμη όπως ήταν θύμιζε λυχνοφάναρο.
Τη διαπερνούσε το φως
λες και ήταν σουρωτήρι.
Δεν πονούσε όμως πιά.
Έπαψε να πονάει.
Έπαψε να αισθάνεται.
Τί κι άν έραβε βελονιές...
Τί κι άν την γέμιζε μπαλώματα.
Ούτε κιχ.
Μόνο που και που αναστέναξε.
Κουνούσε το κεφάλι της...
Σαν να σκεφτόταν...
Στα 'λεγα εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου